วันอังคารที่ 18 สิงหาคม พ.ศ. 2558

[ฺBAP] MA SINS, YOUR SINS 12









Ma sins , your sins




ยิ่งบาปยิ่งรัก




MSYS 12








Rrrrrrrr





" อืม ~ ฮัลโหล... "

แดฮยอนที่พึ่งตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังเข้ามา เขารีบรับทันทีเพราะกลัวว่ามันจะเป็นการรบกวนยงกุก ที่กำลังต้องการพักผ่อนมากๆ ในตอนนี้


" ...แดฮยอน "

" ยองเเจ... "
ทันทีที่ได้ยินเสียงในสาย เเดฮยอนค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงอย่างช้าๆ พลางคอยลอบมองยงกุกที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงข้างๆกัน ก่อนจะเดินตรงไปที่ประตูเพื่อออกจากห้องไปอย่างเบาที่สุด ทันทีที่ออกมาจากห้อง แดฮยอนสูดลมหายใจเข้าช้าๆ แล้วคุยกับคนในสาย


" โทรมา... มีอะไรหรือป่าว? "
น้ำเสียงนุ่มนวลที่ถูกส่งผ่านไปตามสาย ที่ปนความอ่อนโยนเอาไว้แฝงอยู่ในน้ำเสียง ซึ่งคนในสายรับรู้ถึงมันได้เป็นอย่างดี


' เป็นฉัน... ไม่ได้หรอ? แดฮยอน '
น้ำเสียงที่คนในสายส่งผ่านมานั้นปนไปด้วยความเศร้าจนคนที่ได้ยินรู้สึกได้เป็นอย่างดี เเม้อีกคนจะไม่ได้เอ่ยปากบอกก็ตามที


" ...มีอะไรไม่สบายใจหรือป่าว "
ถามออกไปทั้งๆที่ก็รู้ถึงสาเหตุที่ทำให้อีกคนต้องเป็นแบบนี้ดี รู้อยู่แก่ใจว่าเพราะใคร ถ้าไม่ใช่ตัวเองที่ทำให้ยองเเจเป็นแบบนี้เพียงเพราะความรู้สึกเเค่ชั่ววูบ เขากลับทำเรื่องที่เกินจะให้อภัยคนที่เจ็บไม่ใช่เเค่เขา




เเต่เป็นยงกุกและยองเเจ




ที่ต้องเจ็บยิ่งกว่า...





' ...ให้โอกาสฉันบ้างได้ไหม? ให้ฉันเป็นอะไรก็ได้สำหรับนาย จะให้อยู่ในสถานะไหนก็ได้ ฉันยอม... '

" อย่าพูดแบบนั้นเลยยองเเจ... นายมีค่ามากกว่านั้น "
แดฮยอนรู้สึกเป็นห่วงยองเเจขึ้นมาจับใจเพราะตอนนี้สภาพจิตใจของยองเเจ คงย่ำเเย่กว่าเดิมหลายเท่าก็เพราะเขาเอง


' แล้วทำไมนายถึงไม่สนใจฉันบางล่ะ... ถ้าฉันมีค่าจริงๆอย่างที่นายพูด '

" ............................... "

' ที่นายตอบไม่ได้... เพราะต่อให้ฉันมีค่ามากเเค่ไหน นายก็มีอย่างอื่นที่สำคัญกว่าและมีค่ามากกว่าฉันอยู่เเล้วใชjไหม? '

" ยองเเจ... ฉันขอโทษ "

' อย่าขอโทษเลย... ฉันผิดเอง ที่ปล่อยตัวปล่อยใจ ให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น

" ไม่ยองเเจไม่ผิด! ฉันเองที่ผิด!! "

' นี่... เราอย่ามาเถียงกันเลย ว่าใครถูกหรือว่าใครผิด เพราะเราก็รู้กันอยู่แก่ใจดีว่าเราต่างก็ผิดด้วยกันทั้งคู่ ฉันผิดต่อฮิมชาน ส่วนนาย... ผิดต่อยงกุก '

" ใช่... ไม่ว่ายังไงพวกเราก็ผิดอยู่ดี "

' แดฮยอน... ถ้าสิ่งที่ฉันกำลังจะขอต่อไปนี้  นายจะยอมทำตามใจฉันสักครั้งได้ไหม? '

" ถ้ามันไม่เกินความสามารถของฉัน... ฉันจะทำ "
แดฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงหนักเเน่น โดยไม่ลังเลเลยเเม้เเต่น้อย


' คืนนี้... มาหาฉันที่ผับคังวอนได้ไหม กลับมาเป็นแดฮยอนคนเดิม... เเล้วฉันจะลืมเรื่องคืนนั้นไปซะ คิดซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น ได้ไหมแดฮยอน '
ฉันเเค่อยากเจอนาย นายจะให้ฉันได้ไหม ฉันยอมแล้วแดฮยอน จะยังไงก็ได้ ฉันยอมทั้งนั้น ขอเเค่นายกลับมาใส่ใจ ห่วงใยฉันเหมือนเเต่ก่อนที่นายจะเจอยงกุก


" ...ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ สำหรับยองเเจเเล้ว ฉันยินดีเสมอนะ  "
ฉันจะกลับไปเป็นคนเดิม ฉันจะห่วงใยดูเเลนาย เหมือนกับที่ฉันเคยคิดว่านายก็เหมือนน้องชายอีกคนของฉัน เเต่จะให้ลืมเรื่องในคืนนั้นไปซะ





ฉันคงทำให้ไม่ได้...





' แดฮยอน... ฉ ฉันขอโทษ ถ้าขออะไรจากนายมากเกินไป... นี่ ถึงฉันจะบอกให้ลืมเรื่องคืนนั้นก็จริง... เเต่ฉันลืมมันไม่ลงหรอกนะ '
แล้วยองเเจก็ตัดสายไป แดฮยอนเคยคิดเสมอว่ายองเเจมักจะคิดอะไรเหมือนๆกับเขาในบางครั้ง หรือไม่เจ้าตัวก็ดูเหมือนจะเดาใจเขาเก่งไปซะเกือบทุกเรื่อง หรือเพราะยองเเจเรียนหมอ เเล้วใช้จิตวิทยากับเขา ดูเเล้วก็คงไม่น่าจะใช่ หรือเพราะมันเเค่บังเอิญ บังเอิญอยู่หลายครั้ง ที่เราใจตรงกัน



" ฉัน... รักนายนะยองเเจ เเต่ยงกุกคือคนที่ฉันรักมากกว่า "
แดฮยอนไม่เคยนึกเกลียดตัวเองเท่าวันนี้มาก่อน วันที่หัวใจเขาเริ่มมีคนอื่น ไม่สิมันมียองเเจมาโดยตลอดเเต่เขาเองที่คิดว่ามันไม่ใช่ความรัก คิดมาตลอดว่ายองเเจก็เหมือนน้องชายคนนึง หรือความรู้สึกที่มีก็เเค่ความผูกพันระหว่างเพื่อนที่สนิทกันมาเเต่ตั้งเเต่เด็กๆ เเละเพราะเเบบนั้นเขายิ่งเกลียดตัวเองเพราะทั้งๆที่ยงกุกไม่เคยมีใคร เขารักยงกุก ใช่เเค่เขาผิดที่ดันมีใจให้คนอื่น เเต่เหนือสิ่งอื่นใด ทุกครั้งคนที่หัวใจเขาต้องการคือยงกุกเสมอ เเละมันจะเป็นยงกุกจากนี้







และตลอดไป...







' ฉันคงต้อง... เลิก รัก นายได้เเล้วสินะ '







ความรัก... ที่ไม่มากพอ




ความรัก... ที่ไม่อาจเป็นจริง




ความรัก... ที่เป็นไปได้เเค่ในยามที่หลับตา








ผมจะทำยังไงดีเพราะตอนนี้ผมพึ่งคืนดีกับยงกุกได้ไม่นาน ผมไม่อยากให้มีเรื่องเข้ามาในตอนนี้ สำหรับยงกุกเรื่องที่เกิดขึ้นอาจจะไม่ได้ตั้งใจ เเต่สำหรับผมมันไม่ใช่ และผมก็รู้ใจตัวเองดี ลึกๆ เเล้วผมรักเเละเเคร์ยองเเจ





เเต่... ยงกุกคือคนที่ผมรักเเละเเคร์มากที่สุด




ซึ่งถ้าเทียบกันแล้ว... ไม่สิ




ทันทีที่ความคิดแบบนั้นเเล่นเข้ามาในหัว แดฮยอนเองก็ตกใจไม่น้อย เขาไม่ควรจะคิดแบบนี้ไม่ว่าเพราะอะไรก็ตาม มันไม่ถูก เขาไม่ควรเอาใครมาเปรียบเทียบกับใคร ต่างคนต่างก็มีดีกันคนละเเบบ







นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกับตัวเราหว่ะเนี่ย!







ภาพใบหน้าของยองเเจที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุข ซ้อนทับกับใบหน้าที่เรียบนิ่งของยงกุก ที่ไม่สามารถอ่านสีหน้าของอีกฝ่ายได้ว่ามีความรู้สึกแบบไหน และไม่นานใบหน้าของยองเเจกลับเต็มไปด้วยน้ำตา เเละใบหน้าของยงกุกที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุข รอยยิ้มที่เเดฮยอนหลงรัก


แดฮยอนยกมือขึ้นกุมศรีษะของตนเอง บดกรามเเน่นก่อนจะสะบัดหัวเเรงๆ เพื่อให้ภาพในหัวหายไป เเต่เเล้วจู่ๆก็โดนอ้อมเเขนของใครบางคนโอบกอดเอาไว้





" แดฮยอน... ตื่นนานหรือยัง? "


" พึ่งตื่นได้สักพักเอง... คิดถึงหรอ? "


" ...ก็เเค่ไม่เห็นอยู่บนเตียง ก็นึกว่านายจะหายไปอีก "


" ผมไม่หายไปไหนหรอก ~ ต่อให้ยงกุกไล่ ผมก็ไม่ไปอยู่ดี ^^ "
แดฮยอนวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะก่อนจะผละออกจากอ้อมแขนของยงกุก ออกเเรงดึงต้นเเขนยงกุกเบาๆ ให้มานั่งลงที่โซฟาตรงหว่างข้างของตนเอง มือทั้งสองข้างโอบกอดเอวบางของยงกุกเอาไว้ คางมนวางลงบนไหล่ของอีกคน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นกดจูบลงที่ต้นคอของอย่างแผ่วเบา


" ด แดฮยอน "

" ขออยู่แบบนี้... อีกสักพักนะ "
พูดจบก็ก้มหน้าลง หน้าผาเเตะลงที่เเผ่นหลังบางเปลือยเปล่าของอีกฝ่าย อ้อมเเขนโอบกระชับกอดให้เเน่นยิ่งขึ้น แดฮยอนใช้มือข้างนึงลูบไล้ที่เเผ่นหลังเปลือยเปล่า ก่อนจะกดริมฝีปากประทับลงที่แผ่นหลังของยงกุก ตามด้วยหัวไหล่เเละไล่ขึ้นมาที่ต้นคอ ก่อนจะซุกหน้าลงที่ซอกคอของยงกุกโดยโอบกอดอีกคนเอาไว้ให้เเน่นยิ่งขึ้น


" อบอุ่นจัง... "
ยงกุกยกยิ้มขึ้นที่มุมปากเล็กน้อย กับอาการเด็กน้อยขี้อ้อนของอีกคน ก่อนจะกุมมือของแดฮยอนเอาไว้ เเล้วเอนตัวพิงแดฮยอนทั้งตัว


" นายเองก็... อบอุ่น "
พูดจบยงกุกก็ฝังจมูกลงบนแก้มของแดฮยอนก่อนจะทิ้งน้ำหนักไปที่แดฮยอนทั้งตัวเเล้วหลับตาลง






เเค่อย่าทิ้งกันไปอีกก็พอ...






นายคือเเสงสว่างในชีวิตฉันนะ






ถ้าขาดมันไป... ฉันไม่รู้เลย






ว่าจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ต่อไปยังไง...


















Rrrrrrrrr









Rrrrrrrrrr











" แดฮยอน... ยงนัม โทรมาหานายทำไม? "
ไม่ทันให้อีกคนได้ตอบคำถาม ยงกุกที่ไวกว่าคว้าโทรศัพท์ของแดฮยอนขึ้นมากดรับสายทันทีเเต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป



' นี่ไอ่น้องชาย คืนนี้ออกมาเจอกันที่ผับคังวอนหน่อย ได้ข่าวว่า... '

" .............................. "

' หื้ม? เงียบทำไมหว่ะ? ปกตินี่เห็นกวนฉันกลับมาล่ะ? เป็นไรป่าวหว่ะ?! เห้ย! ฉันจะคุยด้วย ไอ่ลูกหมา! อมไรไว้ในปากไง?!! '

" .............................. "
' ฉันจะคุยด้วยเรื่องยงกุก... เห้ย! อย่าเงียบดิหว่ะ?!! '

" ถ้าจะคุยก็มาคุยกับฉันนี่... "

' ย ยงกุก... '

" คืนนี้ที่ผับคังวอนใช่ไหม? ได้เดี๋ยวฉันไปเองเเค่นี้นะ... แล้วก็อย่าป๊อดจนไม่กล้ามาล่ะ "
ยงกุกตัดสายทิ้งทันทีโดยไม่คิดที่จะฟังคำพูดของคนในสายเลย ก่อนจะหันกลับไปมองแดฮยอนที่ยังคงนั่งก้มหน้านิ่งอยู่

" เงยหน้าขึ้นมา "

" ........................ "

" บ่อยไหม? ยงนัมมันโทรมาแบบนี้นานเเค่ไหนเเล้ว "

" ....................... "

" ถ้านายเงียบแบบนี้... ฉันก็ไม่รู้ด้วยหรอกนะ มีอะไรทำไมไม่บอก แล้วทำไมยงนัมมันต้องโทรมา มันโทรมาถามอะไรนาย "

" ยงกุก... ผมรักยงกุกนะ "

" นี่อย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะ อุ๊บ! "
แดฮยอนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น สิ่งที่เขาอยากจะทำคือบอกรักยงกุก เเละตามด้วยจูบปากของอีกคน


" ยงกุกล่ะ... รักผมมั๊ย? "

" รักสิ... ทำไมจะไม่รัก อ่า! อย่ามาเปลี่ยนเรื่องซะให้ยาก คืนนี้กลับดึกนะ จะไปคุยกับยงนัมมันที่ผับคังวอน ในเมื่อนายไม่ยอมพูด ก็คงต้องไปถามจากปากยงนัมมันเอง "

" ...เเต่ "
ผับคังวอนมันคือผับที่เขาจะออกไปพบกับยองเเจในคืนนี้เหมือนกัน


" ไม่มีเเต่... "
ทันทีที่ยงกุกเสียงเเข็งสีหน้านิ่งเรียบ เเดฮยอนก็ต้องยอมเชื่อฟังเเต่โดยดี






ผมจะไปปฏิเสธอะไรยงกุกได้ล่ะ...








" อ่าครับ อย่ากลับดึกมากล่ะ... ยงกุกคืนนี้ผมอาจจะไม่กลับนะ ว่าจะเข้าไปเคลียร์งานในบริษัท "






โกหก... ผมกำลังโกหกอีกแล้ว






ผมจะโกหกยงกุกแบบนี้ไปได้อีกนานเเค่ไหนกัน ผมไม่ได้อยากโกหกเลย เเต่ทำไมกันล่ะ







ทำไม... ผมถึงไม่พูดความจริงออกไป






ทำไมกัน...








" อืม... จะกลับเช้าเลยหรือป่าวเนี่ย? อย่าหักโหมมากล่ะ ฉัน... เป็นห่วงน่ะ "
ทั้งๆที่ยงกุกเป็นห่วงผม... เเต่ผมกลับ
อีกไม่นานนะยงกุก ผมสัญญาว่าทุกอย่างจะต้องจบให้เร็วที่สุด


" ขอบคุณนะครับ... ยงกุกก็ด้วยล่ะ อย่าเมามากนักล่ะ หรือถ้าไม่ไหวก็โทรมาหาผม โอเคไหม? เดี๋ยวผมไปรับ "


" ฉันไม่เมามากหรอกน่า ขับเองได้... นายไม่เชื่อใจฉันหรอไง?  "
ยงกุกหน้าถอดสีอย่างไม่พอใจจนเห็นได้ชัด แดฮยอนเลยจัดการดึงอีกคนเข้ามากอดเอาไว้


" อย่าคิดเองเออเองสิ... ผมเชื่อนะ เชื่อยงกุก ผมเเค่เป็นห่วง... ผมกลัวนะ ถ้าหาก... เกิดอะไรขึ้นกับยงกุก "

" ..................... "
ยงกุกไม่ได้ตอบอะไร เเต่ทำเพียงเเค่โอบกอดอีกคนตอบเเน่นยิ่งขึ้น


" แล้วถ้าเป็นยงกุกล่ะ... จะเชื่อใจผมไหม? จะเชื่อในตัวผมมากแค่ไหนกัน? "









____________________________MA SINS, YOUR SINS_____________________________








นัยน์ตาคู่สวยจ้องมองโทรศัพท์ในมือที่กำมันเอาไว้เเน่น ก่อนจะเอามันมาทาบที่อกทิ้งตัวลงนอนบนเตียง หลับตาลงอย่างช้าๆ ลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ ดูไม่ต่างกับคนใกล้หลับหากเเต่ว่ามันไม่ใช่ เพียงเเค่คิดทบทวนอยู่ในใจ ถึงสิ่งที่ตนเองกำลังสับสนว่าควรจะเป็นฝ่ายถูกกระทำต่อไป หรือจะเป็นฝ่ายกระทำบ้าง ในตอนนี้ภายในหัวชั่งสับสนเหลือเกิน เขาเเทบจะไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว มันล้าเกินกว่าที่จะทำอะไรเเล้ว เเม้เพียงช่วงนึงที่ความคิดด้านลบเข้าครอบงำภายในจิตใจ เเต่จะทำไงได้ในเมื่อเนื้อเเท้เเล้วไม่ใช่คนเลวร้าย ที่จะสามารถทำตามดังที่คิดเอาไว้ได้







" ฉันทำร้ายนาย... ไม่ลงจริงๆ แดฮยอน  "
เพียงเเค่คิดถึง ใบหน้าของอีกคนที่กำลังยิ้มก็ลอยวนเข้ามาในหัว หยดน้ำตาที่คิดว่าเหือดเเห้งไปแล้วก็กลับมาไหลได้อีกครั้ง เพราะใครถ้าไม่ใช่จองแดฮยอน ที่ทำให้ฉันเจ็บได้ขนาดนี้







แล้วเมื่อไหร่กัน... ที่ใจดวงนี้จะชินชาเสียที







ก๊อกๆ







" พี่เข้าไปนะ ยองเเจ... "

ฮิมชานที่เปิดประตูเข้ามาก่อนจะนั่งลงข้างๆยองเเจ หยดน้ำตาที่ไหลออกมาจากตาคู่สวยของยองเเจ ทันทีที่เห็นมันทำให้ฮิมชานชะงักไปเล็กน้อย พอได้เห็นมันเเล้วฮิมชานรู้สึกละอายเหลือเกิน ยองเเจเปรียบเหมือนเพชรน้ำงาม เเสนบริสุทธิ์ เเทนที่เขาควรจะรักษาให้ดีกว่านี้ เเต่เขากลับทำในสิ่งที่มันตรงกันข้ามมันซะทุกอย่าง ทั้งๆที่เขาก็รู้อยู่แก่ใจดีว่ามันผิด ว่าสิ่งที่ทำมันจะทำให้อีกคนต้องเสียใจ เขาเองก็อยากจะหยุดเพื่อยองเเจ เเต่เพียงเเค่คิดเท่านั้น เพราะตอนนี้ในหัวของเขามันกำลังมีเเต่ยงกุก ร่างกายของเขาต้องการยงกุกยิ่งกว่าเดิมเป็นไหนๆ ทั้งๆที่ได้ลองสัมผัสไปแล้วเเต่กับรู้สึกเหมือนเสพติด ไม่รู้จักพอ เดิมทีเเล้วเขาไม่ใช่คนเเบบนี้ ครั้งนึงเขาสามารถหยุดทุกอย่างได้เพื่อยองเเจ เขายอมทิ้งอะไรหลายอย่างเพื่อยองเเจ เเต่เเล้วทำไมพอเขาได้มาเจอกลับยงกุก เหมือนสัญชาติญาณบางอย่างในตัวเขามันถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง







อยากได้... 'มากกว่านี้'









" ฮิมชาน... เจ็บตรงนี้จัง เจ็บมากเลย เมื่อไหร่มันถึงจะไร้ความรู้สึกสักที "
ไร้ซึ้งเสียงสะอื้น หากเเต่มีเพียงน้ำเสียงที่เเสนอ่อนล้า กับน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นทาง






เพราะใครกันที่ทำให้เจ็บได้มากขนาดนี้






ใช่... แดฮยอน สินะ







ไม่... หรือ ฮิมชาน กัน







หรือเพราะที่เป็นอยู่นี้...







อาจจะ... เป็นเพราะ 'ทั้งสองคน'










" ไม่เอาครับไม่ร้องนะ... น้ำตาไม่เหมาะกับใบหน้าของยองเเจเลยสักนิด "
พูดไปก็เหมือนกับเป็นการฆ่าตัวเองทางอ้อมไม่น้อย เพราะส่วนใหญ่สิ่งที่เขาทำ ล้วนเเล้วเเต่สร้างน้ำตาให้อีกคนเสียมากกว่าสร้างรอยยิ้มด้วยซ้ำ


" ฮึก... "
ฮิมชานสัมผัสยองเเจอย่างเเผ่วเบา เรียวนิ้วเกลี่ยน้ำตาของอีกคน ก้มลงจูบประทับริมฝีปากลงที่เปลือกตาของยองเเจ ก่อนจะดึงอีกคนเข้ามากอดเอาไว้ในอ้อมอก แผ่นหลังเล็กที่ตอนนี้กำลังเริ่มสั่นเทาสะอื้นไห้ จนฮิมชานเองก็รู้สึกเจ็บที่อกซ้ายไม่น้อยเลย








ก็รู้อยู่เเก่ใจว่าไม่อาจให้สัญญา...






เเต่จะพยายามทำเพื่อยองเเจ...






จะไม่ยอมให้ยองเเจต้องเสียน้ำตาอีกต่อไป...






ยองเเจ... นายเจ็บปวดมากเกินไปแล้ว








ผมต้องเปลี่ยนตัวเองอย่างจริงจังให้ได้เพราะถ้าการที่น้ำตาของยองเเจมันยังทำให้ผมรู้สึกเจ็บได้ นั่นอาจจะเพราะว่าผมนั้น รักยองเเจไม่ว่าจะรู้สึกดีกับใครต่อใครก็ตาม





ไม่สิ... ยงกุกเป็นคนเดียวที่ผมรู้สึกดีด้วย






ตอนนี้คงถึงเวลาเเล้วที่ผมควรจะหยุดเพื่อคนที่ผมรักจริงๆเสียที ยองเเจเจ็บมามากแล้ว ต้องเสียน้ำตาตั้งเท่าไหร่เพื่อคนเลวๆอย่างผม ที่แทบจะไม่มีอะไรดีเลยในฐานะของคนรัก






ยงกุก... ผมจะตัดคุณออกไปให้ได้





ถ้าหาก... ว่าผมนั้นสามารถทำได้




ถ้าหาก... ผมใจเเข็งมากพอ




ถ้าหาก... ผมไม่เอาอารมณ์ชั่ววูบมาอยู่เหนือทุกสิ่ง




ผมจะต้องทำเพื่อคนที่เขารักผมมากขนาดนี้ให้ได้







ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงกว่ายองเเจจะหยุดร้องไห้ เเละกลับมาพูดคุยกับผมเหมือนเดิม อย่างที่ควรจะเป็น ยองเเจที่เกือบจะเหมือนยองเเจคนเดิม




" ฮิมชานอ่า ~ ที่ว่าจะพาไปพบคนสำคัญ เปลี่ยนแผนนะ คืนนี้จะไปบ้านเพื่อนปาร์ตี้สังสรรค์กันนิดหน่อย "
ยองเเจกระโดดขึ้นเกาะหลังฮิมชานที่นั่งอยู่ตรงขอบเตียงที่ไม่ได้ตั้งหลักจนเกือบเซตกเตียง



" เเต่พรุ่งนี้เรามีเรียนไม่ใช่หรอ หื้ม ~ "
พูดจูบก็ส่งมือไปลูบหัวของอีกคนอย่างเอ็นดู นานเท่าไหร่เเล้วนะ ที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ นานเท่าไหร่เเล้วที่เขาทิ้งยองเเจให้ต้องอยู่คนเดียวกับความเหงา



" ไม่มีซะหน่อย ~ ให้ไปนะ ชานนี่อ่า ~ "
ไม่พูดเปล่า ยองเเจกอดรัดฟัดเหวี่ยงฮิมชานเล่นปานตุ๊กตาตัวน้อยๆ เเต่มันไม่ใช่เลย ฮิมชานที่นึกอยากเเกล้งยองเเจ เลยทิ้งตัวเอนหลังลงมา ซึ่งกลายเป็นว่าตอนนี้ ฮิมชานกำลังนอนพิงพุงน้อยๆ ของยองเเจอยู่



" อ้า ~ สบายจัง หมอนนุ่มนิ่ม ~ "

" ลุกเลย ~ อ้วนนนน หนักนะ "
ทันทีที่คำว่าอ้วนหลุดออกมาจากปากของยองเเจ ใช้เวลาไม่นานเพียงเสี้ยววินาทีฮิมชาน ก็พลิกตัวขึ้นมาคร่อมยองเเจเอาไว้ทั้งตัว รอยยิ้มอบอุ่นปนเจ้าเล่ห์ตอนนี้ได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อคมอันทรงเสน่ห์ ซึ่งก็นานเเล้วเหมือนกันที่ยองเเจไม่เคยได้เห็นมัน






นานเท่าไหร่เเล้วนะ...








ยองเเจไม่ได้โวยวายอะไร ทั้งยังนิ่งงัน จ้องมองเข้าไปนัยน์ตาของอีกคนอย่างไม่ลดละ มือน้อยๆ ส่งไปทาบลงที่เเก้มของอีกคน ส่วนมืออีกข้างก็จับที่ท้ายทอย ก่อนจะออกแรงกดดึงลงมาให้ใบหน้าห่างกันเพียงปลายจมูกสัมผัส






" รักนะ รัก... ที่สุด "
เพียงเสี้ยววินาทีที่อยู่ๆ ยองเเจก็เห็นใบหน้าของฮิมชานที่ถูกซ้อนทับด้วยใบหน้าของแดฮยอน ใบหน้าของใครอีกคนที่เขาพยายามซ่อนมันเอาไว้ในส่วนลึกที่สุดของหัวใจ



" รัก... เหมือนกันครับ "
ริมฝีปากถูกประกบเข้าด้วยกัน รสจูบที่แทบจำสัมผัสครั้งสุดท้ายของกันและกันแทบไม่ได้และก่อนที่อะไรๆ จะเลย (เทิด) ไปมากกว่านี้ ยองเเจหยุดชั่งใจเอาไว้เพราะคืนนี้เขายังต้องไปหาแดฮยอน เเละถ้าปล่อยตัวไปตามอารมณ์ตอนนี้ เขาคงไม่มีเเรงไปพบกับแดฮยอนเเน่ๆ ในคืนนี้



" ชานนี่ ~ เขาหิว =3= ไม่ได้กินอาหารฝีมือ ชานนี่นานเเล้วนะ ทำให้กินหน่อยสิ นะๆ "


" ได้สิครับ เเต่... ขอพ่อครัวคนนี้กินอาหารตรงหน้าก่อนได้ไหม? "


" ง่า ~ เอาไว้วันอื่นนะ เดี๋ยวไม่มีเเรงเที่ยวน้าาาา "


" ครับๆ โอเคๆ ยอมก็ได้... ถึงวันนั้นเมื่อไหร่จะจัดให้หนักเลยค่อยดูสิ "


" .////.)/ ก็ไม่ได้ว่าไรนี่ ~ "


" จัดตอนนี้เลยดีไหมเนี่ย? ทำตัวน่ารักขนาดนี้ "


" ไม่เอานะ! "





ท ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยยยย T..T)








" เอามือออกไปจากเสื้อเค้าเดี๋ยวนี้นะ! "






งะ... รู้ตัวอีก ชิ






มาทำให้อยากแล้วก็จากไป... T.,T)








___________________________MA SINS,YOUR SINS_____________________________








" ยงกุก... "





คืนนี้เเล้วสินะ... ที่ฉันจะได้เจอกับนายสักที





หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานาน





คิดถึง






คิดถึงเหลือเกิน








ภายในหัวของเขาตอนนี้มันเต็มไปด้วยคำว่าคิดถึง คิดถึง และคิดถึงสุดขั้วหัวใจ







" ฉันเคยเดินหนีความรู้สึกตัวเองมาเเล้วครั้งนึง เเต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น... เพราะฉะนั้น ครั้งนี้... ฉันจะไม่ยอมอีกต่อไป "
ยงนัมนึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมาของตัวเองที่เคยพยายามตัดใจเเละเลือกที่จะเป็นเพียงพี่ชายคนนึง เเต่นับวันความรู้สึกที่มีมันกลับมากขึ้นทุกที จนเจ้าตัวไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าตนเองนั้นไม่มีทางตัดใจจากยงกุกได้เลย



" ถ้าครั้งนี้... พวกนายยังรักกันอยู่ ฉันจะไม่เข้าไปยุ่งกับชีวิตคู่ของพวกนายเลย "
ยงนัมยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะมองดูรูปในโทรศัพท์ของตนเอง ที่มีรูปยงกุกถ่ายคู่กับแดฮยอน


" ถือซะว่า... เป็นการทดสอบชีวิตคู่ของพวกนายก็เเล้วกัน ฉันก็เเค่ผู้หวังดีคนนึง... ที่ประสงค์ร้าย... นิดหน่อย "
.
.
.
.
.
.
.














ช่วงสายของวันที่ท้องฟ้าสดใส เด็กน้อยตัวอวบที่เอาเเต่วิ่งไล่ตามจงออบไปมันซะทุกที จงออบเดินไปนั่งที่โต๊ะไม้หินอ่อนวางหนังสือเช่มหนาเพื่อทำการบ้านให้เสร็จ เเต่เเล้วก็มีเด็กน้อยมาคอยตามติดชนิดที่ว่านั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองจงออบที่กำลังจะทำการบ้านอยู่ จงออบมองด้วยสีหน้าเรียบนิ่งปนเบื่อหน่ายพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหอบหนังสือทั้งหมดแล้วย้ายไปนั่งอีกที่ เเต่จนเเล้วจนรอด ก็ไม่พ้นเด็กน้อยก็ยังตามเกาะติดไม่เลิก จนคนเป็นพ่อเห็นเเล้วรู้สึกหมั่นไส้เด็กน้อยตัวอวบอย่างบอกไม่ถูก





" จูนงเลิกเเกล้งฮยองเขาสักที เห็นไหมว่าฮยองเขาจะทำการบ้าน "


" เจลโล่ยังไม่ได้ทำไรเลยยยย ออบบี้ฮยองนั่นเเหละ เอาเเต่ย้ายไปย้ายมาอยู่นั่นเเหละ เเล้วการบ้านจะเสร็จไหม? "


" ก็เพราะเราไปกวนฮยองเขาไง ฮยองเขาเลยหนีน่ะ "


" ไม่จริงสักหน่อย "






เถียงๆ ยังเถียงไม่หยุด








" เอาน่าคุณก็ ^^ ปล่อยพวกเด็กๆไปเถอะคะ "


" ใช่ฮะ... คุณลุงคิดมากหน้าแก่ทันคุณป้าเเล้วนะ "


" ...................... "


" ...................... "


" อ่าคือ... ดิฉันต้องขอโทษเเทนจุนฮงด้วยนะคะ แกเเค่เป็นเด็กพูดไม่รู้จักคิดนะคะ "


" เจลโล่คิดแล้วววว ถึงพูดนะม๊า! "

ทันทีที่จุนฮงพูดจบคุณนายชเวก็ยิ้มเเห้งๆส่งไปให้ก่อนจะรีบปิดปากลูกชายตัวเอง กล่าวขอโทษทั้งสองคน เเละจงออบที่เจ้าตัวเล็กมาก่อกวน ก่อนจะกล่าวลาเเละขอบคุณที่ดูเเลจุนฮง



" ไอ่ตัวเเสบ... "
จงออบพูดขึ้นหลังจากที่คุณนายชเวมารับกลับไป เดิมทีก่อนหน้านี้จุนฮงจะมาที่บ้านของเขาอาทิตย์ละ 3 ครั้ง เเต่ช่วงหลังๆมานี้ คุณนายชเวต้องบินไปดูงานบ่อยเลยฝากจุนฮงไว้ที่บ้านของจงออบ เเต่ก็ให้คนรับใช้ที่บ้านมารับจุนฮงในตอนหัวค่ำ เอาง่ายๆว่าจุนฮงเเทบจะเป็นลูกชายอีกคนของบ้านนี้เลยก็ได้ ถ้าไม่ติดว่า








พ่อเเอนตี้...











" ออบบี้ฮยอง ยิ้มไรอ่ะฮะ? "


" ป่าวครับ ^^ จะเอาอะไรครับเจลโล่ ~ "
จุนฮงยิ้มจนตาหยี่ก่อนจะชี้ไปที่ตู้เย็น พอจงออบเดินไปเปิดก็เจอกับมะเขือเทศ(เชอรี่) ที่จุนฮงชอบให้เเม่ตนเองเอามาไว้ในตู้เย็นเพื่อเอาไว้กินเล่น(?)






15 นาทีผ่านไป...





" ออบบี้ฮยองงงง เจลโล่อยากกินไอศครีม' "


" อ่า... ไว้รอออกจากโรงบาลก่อนนะ แล้วฮยองจะพาไปกิน นะครับ ^^ "


" งืมมมม ก็ได้... "
จุนฮงเบะปากอย่างไม่พอใจที่โดนขัดใจนิดหน่อยก่อนจะหันไปสนใจการ์ตูนต่อ








20 นาทีผ่านไป






" ออบบี้ฮยอง... รักเจลโล่ไหม? "


" ห่ะ? อ อืม รักสิ "


" จริงนะ! ห้ามโกหกนะ!! "
ใครจะไปโกหกกันเล่า! อยู่ๆก็มาลืมกันซะได้ รอความจำกลับมาก่อนเถอะ!! จะเอาคืนให้!!! โทษฐานที่ลืมกัน








10 นาทีผ่านไป...






" ออบบี้ฮยอง กอดหน่อยจิ "


" ห๊า! อื้ม ได้สิ "
ถึงจะงงๆ อยู่บ้างเเต่จงออบก็เข้าไปกอดจุนฮงเอาไว้ ตอนเเรกเขาแอบสงสัยนิดหน่อยว่าจุนฮงเเกล้งเขาหรือป่าว เเต่มันไม่ใช่เลย เพราะตอนที่กอดมีอะไรบางอย่างบอกกับเขาว่ามันคือจุนฮงจริงๆ เเต่ไม่ใช่คนเดิมเเบบที่ควรจะเป็น




" ออบบี้ฮยอง ตัวหอมจัง "
เป็นเด็กเป็นเล็ก... เดี๋ยวเถอะ!


" ออบบี้ฮยอง... หัวใจเต้นเเรงจัง ไม่สบายหรอฮะ "
เพราะใครล่ะ!!!



จงออบยิ้มบางๆให้ก่อนจะลูบหัวจุนฮงอย่างอ่อนโยน





" ออบบี้ฮยอง เจลโล่ง่วงง่ะ ตบก้นให้หน่อย "


" เอ่อ... "
ไม่ทันได้ตอบตกลง จุนฮงก็นอนหันหลังใส่ให้ทันที



คือ... อันนี้มันรู้สึกแปลกๆ แบบบอกไม่ถูกอ่ะ คือถ้าเด็กเล็กๆทำมันก็น่ารักอยู่หรอก จุนฮงทำมันก็น่ารัก เเต่ขนาดตัวเเล้วเนี่ยมันออกจะ...



" เฮ้อ ~ "
ในเมื่อทำอะไรไม่ได้นอกจากตบก้นให้อีกคนที่นอนอยู่บนเตียงเบาๆ








5 นาทีต่อมา









" งืม มาม๊า อย่าไป... เจลโล่... ไม่อยากอยู่คนเดียว"

ถึงเเม้จะเป็นเสียงที่เเผ่วเบาเเต่จงออบก็ได้ยินมันชัดเจน จงออบขึ้นไปนั่งที่ขอบเตียงก่อนจะโน้มตัวลงจูบที่แก้มของจุนฮง




" นายยังมีฉันอยู่นะ... เด็กน้อย "
.
.
.
.
.
.
.
.












" งืม ออบบี้ฮยอง "


" ตอนนี้ฮยองเขาไปบ้าน เดี๋ยวก็มาครับ "


" ...มาม๊า "



" เป็นอะไรครับ เจลโล่... "


" ฮึก มาม๊า คิดถึง ฮึก ม มาม๊า "


" โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับคนเก่ง "
คุณนายชเวโอบกอดลูกชายของตัวเองก่อนที่อยู่ๆน้ำตาของเธอก็ไหลออกมาซะดื้อ ๆ เพราะมันทำให้เธอกลับไปคิดถึงตอนที่จุนฮงยังเด็ก เเละเธอก็ไม่ได้กอดลูกเลย หรือถ้ากอดก็เเทบจะนับครั้งได้ บอกรักก็เช่นกัน เธอไม่เคยได้เเสดงความรักต่อลูกเลย



" หลังจะนี้เเม่จะอยู่กับจุนฮงตลอดไป... เเม่สัญญา "


" สัญญา ฮึก นะ "


" ครับ คนเก่งของมาม๊า ^^ "







__________________________MA SINS,YOUR SINS____________________________








ท่ามกลางผู้คนมากมายที่กำลังสนุกสนานไปกับเเสงสีเเละสุราหลากสีสัน ผู้คนใหม่ๆมากหน้าหลายตา หรือเเม้กระทั้งผู้คนเดิมๆ ที่มาที่นี่เป็นประจำอยู่เเล้วทุกวัน ทันทีที่แดฮยอนเดินเข้ามาในผับ ก็ทำให้นึกถึงบรรยากาศเก่าๆ ช่วงเวลาที่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ขึ้นมา ตอนที่เขาเคยมาที่ผับนี้กับยองเเจ เเละมันก็เป็นวันที่ยองเเจเมาสุดๆ แบบจัดเต็มกันเลยทีเดียว เเล้ววันนั้นเองที่ยองเเจอ้วกใส่ทั้งตัวเขาเเละอ้วกในรถเขาตลอดทางกลับบ้าน เเละแดฮยอนเองก็ไม่มีวันลืมลงด้วย เพราะต้องล้างรถอยู่หลายรอบกว่ากลิ่นเเละคราบอ้วกจะหายออกหมด พอนึกขึ้นมาแดฮยอนก็ขำไม่ได้เพราะหลังจากนั้น ยองเเจก็มาตามง้อเเทบทุกวันยอมเป็นคนรับใช้ตั้งหนึ่งสัปดาห์มันชั่งเป็นช่วงเวลาที่เขารู้สึกสนุกเเละมีความสุขมากๆ จนเกือบจะลืมยงกุกไปเเล้วด้วยซ้ำ เพราะตอนนั้นเขาก็เริ่มท้อเเละไม่มั่นใจเเล้วว่าจะตามหายงกุกเจอ จนบางทีเขาก็อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าหากเขาไม่เจอยงกุก เเละยองเเจไม่มีฮิมชาน






บางทีพวกเขาสองคน...






" แดฮยอน "

" ยองเเจ "







อาจจะ... รักกัน ก็ได้




" นายมาช้านะ "
ยองเเจยืนกอดอกพิงอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์ ก่อนจะเดินเข้ามาหาเเดฮยอนที่อยู่ห่างจากกันไม่ไกลนัก



" ขอโทษที ฉันเข้าไปเคลียร์งานในบริษัทนิดหน่อย "
แดฮยอนตอบไปอย่างรู้สึกผิดที่ทำมห้ยองเเจต้องรอ เเละตนไม่ได้โทรบอกว่าจะมากี่โมง



เเละทันทีที่ยองเเจเดินเข้าไปใกล้แดฮยอนมากพอก็พอจะสังเกตเห็นได้ว่าแดฮยอนดูเหนื่อยๆ



" ก็คิดอยู่เเล้วว่าต้องเป็นแบบนั้น... บ้างานจริงนะ อย่าหักโหมนักสิ พักผ่อนซะบ้าง... ว่าที่คุณหมอในอนาคตขอสั่ง "


" yes sir! "


" ฉันจริงจังนะแดฮยอน อีกอย่างนายเป็นพวกบ้างานตั้งเเต่เมื่อไหร่กัน? นี่... ไปที่อื่นกันไหม? นายจะได้พักหน่อย "


" ไม่เป็นไรหรอก ฉันเเข็งเเรงจะตาย "


" อย่าดื้อสิแดฮยอน ไหนว่าจะทำตามที่ฉันขอไง "


" คร้าบๆ เจ้านาย ~ "

แดฮยอนยิ้มออกเมื่อเห็นว่ายองเเจก็ยังคงเป็นยองเเจคนเดิม ถึงเเม้ว่านัยน์ตาจะดูเศร้ากว่าปกติ คล้ายคนที่แสร้งว่าตนนั้นไม่เป็นไร เเต่เเท้จริงเเล้วไม่ใช่เลย



แดฮยอนก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น เเต่ตอนนี้เขากำลังจูบยองเเจอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายที่เต้นหรือกำลังสนุกกันอยู่ จนเเทบไม่มีใครนึกสนใจพวกเขา เเต่ไม่ใช่ซะทีเดียวเพราะมีคนๆนึงเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างจัง รอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นมาผู้ชนะ ก่อนจะล่วงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงออกมากดถ่ายเดละซูมเพื่อให้เห็นใกล้ยิ่งขึ้น





" วันนี้มันวันโชคดีของฉันจริงๆ "
เเละก็เป็นอีกครั้งที่แดฮยอนก็เเทบไม่รู้ตัวเลยเหมือนกัน ว่าเพราะอะไรตอนนี้เขายื่นมือไปจับมือของยองเเจเอาไว้ ก่อนจะออกเร็วดึงให้อีกคนตามมาด้วยกัน ซึ่งยองเเจเองก็ยอมตามมาเเต่โดยดี จนเดินกันมาถึงรถของแดฮยอน


" ไปที่ห้องของเรากันนะ ห้องที่มีเเค่ความทรงจำมากมาย มันคือบ้านเราสองคน "


" ................................ "


" ไปในที่ๆมีเเค่เราสองคน "


" ...เเล้วหลังจากนั้นนายจะยังอยู่กับฉันไหม? แดฮยอน "


" .................................. "


" หรือนายก็จะทิ้งฉันไปหายงกุกอีก เหมือนครั้งที่เเล้ว... "


" ยองเเจ... ฉ ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไร ฉันเเค่... ไม่รู้สิ คือฉัน... "


" ไม่เป็นไรแดฮยอน... ฉันยอมนายได้เสมอ ตราบเท่าที่ฉันจะทนไว้ ถ้าเมื่อไหร่ที่ฉันทนไม่ไหว... ฉันจะถอยออกมาเอง "


" ....................................... "


" ถ้าถึงวันนั้นขึ้นมาจริงๆ เเล้วนายยังคงเลือกยงกุก... ฉันจะกลับไปเป็นเพื่อนของนายคนเดิม กลับไปเป็น... น้องชายอีกคนของนายเหมือนเดิม "


" นายโกหก ฉันรู้สึกว่า... เหมือนฉันอาจจะสูญเสียนายไป "


" ฉันไม่ได้โกหก "


" ยองเเจถึงฉันจะไม่ใช่หมอ เเต่ฉันรู้จักนายดี จองแดฮยอนคนนี้รู้ดีว่ายูยองเเจกำลังโกหก "


" ...นายมันขี้โกง "


" เเละคนโกหก... ต้องโดนลงโทษ "
.
.
.
.
.
.
.
.
.










21:58 PM









" ยงนัมมันอยู่ไหนเนี่ย?! โทรไปก็ไม่รับ ไหนว่าสามทุ่มเเล้วนี่อะไร? เลทสึด "
ยงกุกที่นั่งรอมาราวๆเกินชั่วโมงเต็มเริ่มหงุดหงิดจนต้องสบถออกมาอย่างเหลืออดเพราะต้องรอเป็นเวลานาน เเถมยังติดต่อเจ้าตัวไม่ได้อีกด้วย ยงกุกก้มลงดูเวลาอีกครั้งก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำเเละหวังว่ายงนัมคงจะยังไม่มาเอาตอนนี้
.
.
.
.
.
.








" ฮัลโหลฉันอยู่หน้าผับเนี่ยออกมาดิ ขี้เกียจเข้าไป "


" อะไรนะคาสโนว่าอย่างนายเนี่ยนะ ที่จะไม่อยากเข้ามาในที่เเบบนี้ ไม่น่าเชื่อ... "


" ฉันก็มารับเเล้วนี่ไงฮโยซอง... อย่าชักช้าออกมาได้เเล้ว "


" รู้เเล้วๆ อีกครึ่งชั่วโมงนะ พวกฉันหลีเด็กอยู่ "

แล้วฮโยซองกันตัดสายไปทันที ฮิมชานถอนหายใจด้วยความเซงก่อนจะเดินเข้าไปในผับเพื่อไปเข้าห้องน้ำเเล้วไปตามฮโยซองทีเดียว






ไม่รู้เพราะโลกกลมความบังเอิญหรือว่าฟ้ากลั่นเเกล้ง คนที่ยงกุกอยากจะพบจะเจอกันอีกถึงได้มายืนอยู่ตรงหน้าทันทีที่เปิดประตูห้องน้ำ หากเเต่ว่าอีกฝ่ายเองก็ตกใจไม่น้อยทันทีที่เห็นว่าคนที่เปิดประตูออกมาเป็นยงกุก เพราะก่อนที่เขากำลังจะก้าวเขามาในห้องน้ำเขาคิดเล่นๆว่าถ้าหากภายในวันนี้เขาไม่ได้เจอกับยงกุกเขาจะตัดใจจากยงกุกซะ ที่คิดเล่นๆเพราะเขาไม่คิดว่าจะมาเจอกันยงกุกที่นี่ในห้องน้ำ





" นาย! "
ไม่ทันที่ยงกุกจะได้พูดอะไรต่อ ฮิมชานก็ดันยงกุกเข้าไปในห้องน้ำต่อทันทีเเล้วไม่ลืมจัดการล็อคประตูให้เรียบร้อย ตามด้วยล้วงมือไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงยงกุกทันทีด้วยความรวดเร็ว


" รหัส "

" เรื่องอะไรฉันต้องบอก "
ฮิมชานไล่กวาดตามองยงกุกก่อนจะสะดุดตาเข้ากับรอยจูบตรง 'ไห่ปลาล้า' ที่โผล่พ้นเสื้อคอกว้างที่ยงกุกใส่มา ใบหน้าหล่อคมยิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้งก่อนจะดึงเสื้อของยงกุกลงจนเห็นทั้งเเผ่นอกบางที่มีรอยสักเต็มไปหมด เเต่ฮิมชานกลับรู้สึกว่ามันชั่งเร้าอารมณ์เสียเหลือเกิน


" หึ เดี๋ยวนี้... แดฮยอนมันกินของเหลือจากฉันเเล้วงั้นหรอ? "






ผลัก!





ยงกุกผลักฮิมชานจนเซก่อนจะต่อยฮิมชานไปหนึ่งที เเล้วดึงคอเสื้อฮิมชานเอาไว้พยุงให้ฮิมชานลุกขึ้นมาก่อนจะต่อยอีกหมัดจนฮิมชานล่วงลงไปนั่งอยู่กับพื้น






" นายต่างหาก... ที่น่าสมเพช ฉันจะคิดซะว่าทำทาน "

" หึ ปากดีเเถมยังมือหนักอีกนะ... ทำทานงั้นหรอ? เเต่นายปฏิเสธความจริงไม่ได้หรอกนะ ที่ฉันคือคนเเรกของนาย! "
ฮิมชานลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วจนยงกุกที่ไม่ทันได้ตั้งตัว เลยถูกฮิมชานจูบที่กัดริมฝีปากบางอย่างจังจนเลือดซิบ ยงกุกทั้งทุบทั้งผลักและดันฮิมชานให้ออกห่างจากตัวเเต่อีกคนกลับดุนดันลิ้นเข้ามาในโพลงบอกของยงกุก เเละไม่นานยงกุกจัดการกัดลิ้นของฮิมชานก่อนจะผลักฮิมชานอีกครั้งเต็มเเรงเเละครั้งนี้ก็สำเร็จ ยงกุกจึงเรียกเปิดประตูห้องน้ำออกทันที ก็เจอกับยงนัมที่กำลังล้างมืออยู่




ยงนัมที่กำลังล้างลืมอยู่ที่อ่างล้างมือมองยงกุกผ่านทางกระจกด้วยความงุนงง ก่อนจะหันไปหายงกุกเเล้วเหลือบไปเห็นคนๆนึงนั่งอยู่กับพื้น ยงนัมกลับมามองที่ยงกุกปากบวมเเดงเลือดซิบเล็กน้อย กับเสื้อที่เหมือนถูกดึงจนย้วยจนเหมือนเกินจะขาด ทันทีที่ยงกุกเห็นยงนัม ยงกุกก็หันกลับไปหาฮิมชายกวาดสายตามองหาโทรศัพท์ของตนเอง ก่อนจะถีบฮิมชานหนึ่งทีเเล้วออกจากห้องน้ำไป ซึ่งก่อนที่ยงกุกจะออกไปยงนัมได้พูดอะไรบางอย่างกับยงกุกเอาไว้






" เดี๋ยวตามไป... ไปรออยู่ที่รถก่อน "


" ยงกุก! "
เมื่อฮิมชานลุกขึ้นก็ถูกยงนัมขวางเอาไว้ ฮิมชานจ้องหน้าอีกคนอย่างเอาเรื่อง




" เรื่องผัวเมีย! อย่าเสือก!! "


" กุเป็นพี่เเท้ๆ ของมัน... ไม่ เสือก คงไม่ได้ "


" พี่ก็อยู่ส่วนพี่ดิว่ะ ผัวจะเอาเมีย เสือกเชี้ยไรด้วยว่ะ! "


" ไอสัด! "

ยงนัมต่อยฮิมชานจนอีกคนเซกระเเทกกับประตูห้องน้ำ เเต่ฮิมชานก็ถีบเข้าที่ท้องของยงนัมเช่นกัน ยงนัมกุมท้องด้วยความจุกก่อนจะถีบเข้าที่ยอดอกของฮิมชานจนฮิมชานทรุดลงไปนอนกับพื้น



" อย่ามาเเตะต้องน้องกุอีก! ไม่งั้นอย่าหาว่ากุไม่เตือน!! "
ฮิมชานมองยงนัมที่เดินจากไปอย่างเอาเรื่อง นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยไฟที่ลุกโชน ทั้งสนุกทั้งอยากท้าทาย


" กุทำมากกว่าแตะด้วยซ้ำ!!!  ไอหน้าโง่!!!!! "







ลานจอดรถ








" ยงกุก... เป็นอะไรหรือป่าว รู้จักกันงั้นหรอ? "


" ไม่... "


" เเต่มันรู้ชื่อนายนะ? เเถมยังบอกว่าเป็น... ผัว? หมายความว่ายังไง "


" ลืมๆมันไปเถอะ อย่าพูดถึงมันจะได้ไหม "


" แดฮยอนมันรู้ไหม? "


" ................................ "


" ที่เงียบนี่เเสดงว่ามันรู้ใช่ไหม? มันส่งไอ่เชี้ยนั้นมาทำแบบนี้กับมึ_งเหรอ? ทำไมมีอะไรไม่บอกกุ มึ_งยังเห็นกึเป็นพี่มึ_งอยู่ไหมยงกุก! "


" มันไม่ใช่อย่างที่มึ_งคิด "


" แดฮยอนมันมีคนอื่นมึ_งยังเข้าข้างมันอีกหรอ! "


" พูดอะไร?! "
ยงนัมหยิบโทรศัพท์มือถือเเล้วเอารูปที่ตนถ่ายแดฮยอนกับชู้กำลังจูบกันส่งให้ยงกุกดู



" มึ_งเขาใจผิดแล้วนัม... แดฮยอนทำงานอยู่ที่บริษัท อีกอย่างมันดึกมึ_งคงเข้าใจผิดคิดว่าคนๆนี้คือแดฮยอน ในรูปกุยังดูไม่ออกเลยว่าเป็นใคร "


" มึ_งมันโง่ยงกุก! กุรักมึ_ง กุไม่ต้องการให้มึ_งเจ็บหรือถูกหลอกแบบนี้!! "


" มึ_งหยุดได้เเล้ว!! "

ยงกุกที่หมดความอดทนผลักอกยงนัมอย่างเเรง เเต่พอยงนัมตั้งหลักได้ก็ดึงยงกุกเข้ามากอดเอาไว้ก่อนจะจูบยงกุกอย่างดูดดื่ม เเล้วไล่มาที่คอดูดกัดจนเกิดรอย




" มึ_งรักมันมากเกินไปจนตาบอด... กุจะทำให้มึ_งตาสว่างเอง "


" ไอ่เชี้ยนัม! ปล่อย!! กุเกลียดมึ_ง!!! "
ยงนัมเปิดประตูรถก่อนจะดันยงกุกให้นอนราบลงไปกับเบาะก่อนจะคร่อมทับยงกุกเอาไว้อีกที เลิกเสื้อคอกว้างของยงกุกขึ้นมาปิดตาของยงกุกเอาไว้ อีกมือนึงปลอดเข็มขัดยงกุกออกอย่างง่ายดาย ยงนัมจับทั้งสองมือของยงกุกยกมันขึ้นไว้เหนือหัวเเล้วจัดการใช้เข็มขัดหมัดมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกัน




" เชี้ยนัม! "


" กุจะหยุด... ถ้ามึ_งอยู่นิ่งๆไม่ดื้อ "


" เรื่องอะไรของมึ_ง! สัดนัมมึ_งจะทำเชี้ยไร!! ปล่อยกุเดี๋ยวนี้!!! "

ยงนัมลุกออกจากตัวยงกุกก่อนจะลงจากรถไปสตาร์ทรถ หันมาอีกทียงกุกก็กำลังจะหนีออกมาจากรถ ยงนัมเลยจับยงกุกยัดกลับเข้ารถอีกรอบ คราวนี้ไปรอช้าปิดประตูรถทันที ก่อนจะจับยงกุกถอดกางเกงออกเเล้ว ใช้มือใหญ่กุมขุดไหวต่อความรู้สึกของยงกุกเอาไว้



" อ อ๊า ยงนัม... เชี้ย กุน้องมึงนะ อ อ๊า อย่าทำแบบนี้ "


" กุไม่ทำรุนเเรงหรอก... ซะเมื่อไหร่ กุล้อเล่นหว่ะ "
พูดจบยงนัมก็ยัดเเก่นกายของตนเอง เข้าช่องทางรักของยงกุกทันที เเบบที่ไม่มีการเปิดทางก่อน เพราะเเบบนั้นจึงทำให้ยงกุกยัดเเก่นกายเข้าตนเองไม่เข้า ยงนัมก้มจูบไปกระซิบที่ข้างหูยงกุกพลางพยายามยัดเเก่นกายเข้าไปในช่องทางหลังของยงกุก



" มึ_งเเม่งเเน่นชิบ... กุเอาเข้าไม่ได้เลยหว่ะ เเต่ไม่เป็นไร เอาใหม่ได้... กุจะทำให้มึ_งลืมแดฮยอนไปเลย "
ยงนัมจับเเก่นกายของตนเองดุนดันยัดจนเข้าช่องทางหลังของยงกุกจนได้ ยงกุกที่เจ็บจนน้ำตาไหลออกมาเป็นทาง ไม่ใช่เจ็บที่กาย เเต่เจ็บที่ใจ


" สัดนัม ฮึก กุเกลียดมึ_ง ฮึก อ่ะ อ๊าาา"
ยงกุกไม่ใช่คนอ่อนเเอ เเต่เขารู้สึกละอายที่ไม่สามารถเป็นของแดฮยอนเเค่คนเดียวได้ ทำไมร่างกายนี้ถึงได้สกปรกแบบนี้


" กุรักมึ_งมากนะยงกุก "


" เเต่กุเกลียดมึ_งยงนัม "


" งั้นครางชื่อกุทั้งคืน เเต่จะพูดว่าเกลียดด้วยก็ได้นะ เเต่มึ_งได้เสียวจนพูดไม่เป็นภาษาเเน่ "


" อ อ๊า อื้ม ม ไม่ อ่ะ พอแล้ว อ๊าา อื้ม กุ จุก อ๊าาา "
กุขอโทษนะยงกุกที่ทำแบบนี้กับมึ_ง ถึงในวันนี้กุจะเป็นคนที่ทำร้ายทั้งร่างกายเเละจิตใจของมึ_ง เเต่ขอให้มึ_งรู้ไว้เถอะว่า







'ความรัก' ของกุจะไม่มีวัน ทำร้าย มึ_








TBC.
______________________________________________________________________________________
มาอัพแล้วจ้าาาา #อย่าฆ่าเรา เราขอโทษเมนของทุกๆคนด้วย มันเป็นเเค่เรื่องสมมติ โนะๆ... #ยงกุกเสียตัว อุ๊บ! ผิด #ฟิคบาปรัก ใครยังอยู่บาปกับเขาบ้าง ก็ขอให้ยกมือขึ้น! ^___^)/
ขออภัยสำหรับคำหยาบคะ เราจะอัพในนี้ไปเลยนะคะหลังจากนี้ ขอบคุณคะที่ยังติดตามเรื่องนี้อยู่ T[]T

#ยังไมได้ตรวจคำผิด