Ma
sins , your sins
‘ ยิ่งบาปยิ่งรัก ’
MSYS
12
Rrrrrrrr
"
อืม ~ ฮัลโหล... "
แดฮยอนที่พึ่งตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังเข้ามา เขารีบรับทันทีเพราะกลัวว่ามันจะเป็นการรบกวนยงกุก
ที่กำลังต้องการพักผ่อนมากๆ ในตอนนี้
" ...แดฮยอน "
" ยองเเจ... "
ทันทีที่ได้ยินเสียงในสาย เเดฮยอนค่อยๆ
ลุกขึ้นจากเตียงอย่างช้าๆ พลางคอยลอบมองยงกุกที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงข้างๆกัน
ก่อนจะเดินตรงไปที่ประตูเพื่อออกจากห้องไปอย่างเบาที่สุด ทันทีที่ออกมาจากห้อง
แดฮยอนสูดลมหายใจเข้าช้าๆ แล้วคุยกับคนในสาย
" โทรมา... มีอะไรหรือป่าว? "
น้ำเสียงนุ่มนวลที่ถูกส่งผ่านไปตามสาย
ที่ปนความอ่อนโยนเอาไว้แฝงอยู่ในน้ำเสียง ซึ่งคนในสายรับรู้ถึงมันได้เป็นอย่างดี
' เป็นฉัน...
ไม่ได้หรอ? แดฮยอน '
น้ำเสียงที่คนในสายส่งผ่านมานั้นปนไปด้วยความเศร้าจนคนที่ได้ยินรู้สึกได้เป็นอย่างดี
เเม้อีกคนจะไม่ได้เอ่ยปากบอกก็ตามที
" ...มีอะไรไม่สบายใจหรือป่าว "
ถามออกไปทั้งๆที่ก็รู้ถึงสาเหตุที่ทำให้อีกคนต้องเป็นแบบนี้ดี
รู้อยู่แก่ใจว่าเพราะใคร
ถ้าไม่ใช่ตัวเองที่ทำให้ยองเเจเป็นแบบนี้เพียงเพราะความรู้สึกเเค่ชั่ววูบ
เขากลับทำเรื่องที่เกินจะให้อภัยคนที่เจ็บไม่ใช่เเค่เขา
เเต่เป็นยงกุกและยองเเจ
ที่ต้องเจ็บยิ่งกว่า...
'
...ให้โอกาสฉันบ้างได้ไหม? ให้ฉันเป็นอะไรก็ได้สำหรับนาย
จะให้อยู่ในสถานะไหนก็ได้ ฉันยอม... '
" อย่าพูดแบบนั้นเลยยองเเจ...
นายมีค่ามากกว่านั้น "
แดฮยอนรู้สึกเป็นห่วงยองเเจขึ้นมาจับใจเพราะตอนนี้สภาพจิตใจของยองเเจ
คงย่ำเเย่กว่าเดิมหลายเท่าก็เพราะเขาเอง
' แล้วทำไมนายถึงไม่สนใจฉันบางล่ะ...
ถ้าฉันมีค่าจริงๆอย่างที่นายพูด '
" ............................... "
' ที่นายตอบไม่ได้...
เพราะต่อให้ฉันมีค่ามากเเค่ไหน นายก็มีอย่างอื่นที่สำคัญกว่าและมีค่ามากกว่าฉันอยู่เเล้วใชjไหม? '
" ยองเเจ... ฉันขอโทษ "
' อย่าขอโทษเลย...
ฉันผิดเอง ที่ปล่อยตัวปล่อยใจ ให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น ’
"
ไม่ยองเเจไม่ผิด!
ฉันเองที่ผิด!! "
' นี่...
เราอย่ามาเถียงกันเลย ว่าใครถูกหรือว่าใครผิด เพราะเราก็รู้กันอยู่แก่ใจดีว่าเราต่างก็ผิดด้วยกันทั้งคู่
ฉันผิดต่อฮิมชาน ส่วนนาย... ผิดต่อยงกุก '
"
ใช่...
ไม่ว่ายังไงพวกเราก็ผิดอยู่ดี "
' แดฮยอน...
ถ้าสิ่งที่ฉันกำลังจะขอต่อไปนี้
นายจะยอมทำตามใจฉันสักครั้งได้ไหม? '
"
ถ้ามันไม่เกินความสามารถของฉัน...
ฉันจะทำ "
แดฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงหนักเเน่น
โดยไม่ลังเลเลยเเม้เเต่น้อย
' คืนนี้...
มาหาฉันที่ผับคังวอนได้ไหม กลับมาเป็นแดฮยอนคนเดิม...
เเล้วฉันจะลืมเรื่องคืนนั้นไปซะ คิดซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น ได้ไหมแดฮยอน '
ฉันเเค่อยากเจอนาย นายจะให้ฉันได้ไหม
ฉันยอมแล้วแดฮยอน จะยังไงก็ได้ ฉันยอมทั้งนั้น ขอเเค่นายกลับมาใส่ใจ
ห่วงใยฉันเหมือนเเต่ก่อนที่นายจะเจอยงกุก
"
...ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ สำหรับยองเเจเเล้ว ฉันยินดีเสมอนะ "
ฉันจะกลับไปเป็นคนเดิม ฉันจะห่วงใยดูเเลนาย
เหมือนกับที่ฉันเคยคิดว่านายก็เหมือนน้องชายอีกคนของฉัน
เเต่จะให้ลืมเรื่องในคืนนั้นไปซะ
ฉันคงทำให้ไม่ได้...
' แดฮยอน... ฉ
ฉันขอโทษ ถ้าขออะไรจากนายมากเกินไป... นี่
ถึงฉันจะบอกให้ลืมเรื่องคืนนั้นก็จริง... เเต่ฉันลืมมันไม่ลงหรอกนะ '
แล้วยองเเจก็ตัดสายไป
แดฮยอนเคยคิดเสมอว่ายองเเจมักจะคิดอะไรเหมือนๆกับเขาในบางครั้ง
หรือไม่เจ้าตัวก็ดูเหมือนจะเดาใจเขาเก่งไปซะเกือบทุกเรื่อง
หรือเพราะยองเเจเรียนหมอ เเล้วใช้จิตวิทยากับเขา ดูเเล้วก็คงไม่น่าจะใช่
หรือเพราะมันเเค่บังเอิญ บังเอิญอยู่หลายครั้ง ที่เราใจตรงกัน
"
ฉัน...
รักนายนะยองเเจ เเต่ยงกุกคือคนที่ฉันรักมากกว่า "
แดฮยอนไม่เคยนึกเกลียดตัวเองเท่าวันนี้มาก่อน
วันที่หัวใจเขาเริ่มมีคนอื่น
ไม่สิมันมียองเเจมาโดยตลอดเเต่เขาเองที่คิดว่ามันไม่ใช่ความรัก
คิดมาตลอดว่ายองเเจก็เหมือนน้องชายคนนึง
หรือความรู้สึกที่มีก็เเค่ความผูกพันระหว่างเพื่อนที่สนิทกันมาเเต่ตั้งเเต่เด็กๆ
เเละเพราะเเบบนั้นเขายิ่งเกลียดตัวเองเพราะทั้งๆที่ยงกุกไม่เคยมีใคร เขารักยงกุก
ใช่เเค่เขาผิดที่ดันมีใจให้คนอื่น เเต่เหนือสิ่งอื่นใด
ทุกครั้งคนที่หัวใจเขาต้องการคือยงกุกเสมอ เเละมันจะเป็นยงกุกจากนี้
และตลอดไป...
' ฉันคงต้อง...
เลิก รัก นายได้เเล้วสินะ '
ความรัก...
ที่ไม่มากพอ
ความรัก... ที่ไม่อาจเป็นจริง
ความรัก...
ที่เป็นไปได้เเค่ในยามที่หลับตา
ผมจะทำยังไงดีเพราะตอนนี้ผมพึ่งคืนดีกับยงกุกได้ไม่นาน
ผมไม่อยากให้มีเรื่องเข้ามาในตอนนี้
สำหรับยงกุกเรื่องที่เกิดขึ้นอาจจะไม่ได้ตั้งใจ เเต่สำหรับผมมันไม่ใช่
และผมก็รู้ใจตัวเองดี ลึกๆ เเล้วผมรักเเละเเคร์ยองเเจ
เเต่... ยงกุกคือคนที่ผมรักเเละเเคร์มากที่สุด
ซึ่งถ้าเทียบกันแล้ว... ไม่สิ
ทันทีที่ความคิดแบบนั้นเเล่นเข้ามาในหัว
แดฮยอนเองก็ตกใจไม่น้อย เขาไม่ควรจะคิดแบบนี้ไม่ว่าเพราะอะไรก็ตาม มันไม่ถูก
เขาไม่ควรเอาใครมาเปรียบเทียบกับใคร ต่างคนต่างก็มีดีกันคนละเเบบ
นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกับตัวเราหว่ะเนี่ย!
ภาพใบหน้าของยองเเจที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุข
ซ้อนทับกับใบหน้าที่เรียบนิ่งของยงกุก
ที่ไม่สามารถอ่านสีหน้าของอีกฝ่ายได้ว่ามีความรู้สึกแบบไหน
และไม่นานใบหน้าของยองเเจกลับเต็มไปด้วยน้ำตา เเละใบหน้าของยงกุกที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุข
รอยยิ้มที่เเดฮยอนหลงรัก
แดฮยอนยกมือขึ้นกุมศรีษะของตนเอง
บดกรามเเน่นก่อนจะสะบัดหัวเเรงๆ เพื่อให้ภาพในหัวหายไป
เเต่เเล้วจู่ๆก็โดนอ้อมเเขนของใครบางคนโอบกอดเอาไว้
"
แดฮยอน...
ตื่นนานหรือยัง?
"
"
พึ่งตื่นได้สักพักเอง...
คิดถึงหรอ?
"
"
...ก็เเค่ไม่เห็นอยู่บนเตียง ก็นึกว่านายจะหายไปอีก "
"
ผมไม่หายไปไหนหรอก
~ ต่อให้ยงกุกไล่
ผมก็ไม่ไปอยู่ดี ^^ "
แดฮยอนวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะก่อนจะผละออกจากอ้อมแขนของยงกุก
ออกเเรงดึงต้นเเขนยงกุกเบาๆ ให้มานั่งลงที่โซฟาตรงหว่างข้างของตนเอง มือทั้งสองข้างโอบกอดเอวบางของยงกุกเอาไว้
คางมนวางลงบนไหล่ของอีกคน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นกดจูบลงที่ต้นคอของอย่างแผ่วเบา
"
ด แดฮยอน
"
"
ขออยู่แบบนี้...
อีกสักพักนะ "
พูดจบก็ก้มหน้าลง
หน้าผาเเตะลงที่เเผ่นหลังบางเปลือยเปล่าของอีกฝ่าย
อ้อมเเขนโอบกระชับกอดให้เเน่นยิ่งขึ้น
แดฮยอนใช้มือข้างนึงลูบไล้ที่เเผ่นหลังเปลือยเปล่า
ก่อนจะกดริมฝีปากประทับลงที่แผ่นหลังของยงกุก ตามด้วยหัวไหล่เเละไล่ขึ้นมาที่ต้นคอ
ก่อนจะซุกหน้าลงที่ซอกคอของยงกุกโดยโอบกอดอีกคนเอาไว้ให้เเน่นยิ่งขึ้น
"
อบอุ่นจัง...
"
ยงกุกยกยิ้มขึ้นที่มุมปากเล็กน้อย กับอาการเด็กน้อยขี้อ้อนของอีกคน
ก่อนจะกุมมือของแดฮยอนเอาไว้ เเล้วเอนตัวพิงแดฮยอนทั้งตัว
"
นายเองก็...
อบอุ่น "
พูดจบยงกุกก็ฝังจมูกลงบนแก้มของแดฮยอนก่อนจะทิ้งน้ำหนักไปที่แดฮยอนทั้งตัวเเล้วหลับตาลง
เเค่อย่าทิ้งกันไปอีกก็พอ...
นายคือเเสงสว่างในชีวิตฉันนะ
ถ้าขาดมันไป... ฉันไม่รู้เลย
ว่าจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ต่อไปยังไง...
Rrrrrrrrr
Rrrrrrrrrr
"
แดฮยอน...
ยงนัม โทรมาหานายทำไม? "
ไม่ทันให้อีกคนได้ตอบคำถาม
ยงกุกที่ไวกว่าคว้าโทรศัพท์ของแดฮยอนขึ้นมากดรับสายทันทีเเต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป
' นี่ไอ่น้องชาย คืนนี้ออกมาเจอกันที่ผับคังวอนหน่อย
ได้ข่าวว่า... '
"
.............................. "
' หื้ม? เงียบทำไมหว่ะ? ปกตินี่เห็นกวนฉันกลับมาล่ะ? เป็นไรป่าวหว่ะ?! เห้ย!
ฉันจะคุยด้วย ไอ่ลูกหมา! อมไรไว้ในปากไง?!! '
"
.............................. "
' ฉันจะคุยด้วยเรื่องยงกุก...
เห้ย! อย่าเงียบดิหว่ะ?!! '
"
ถ้าจะคุยก็มาคุยกับฉันนี่...
"
' ย ยงกุก... '
"
คืนนี้ที่ผับคังวอนใช่ไหม? ได้เดี๋ยวฉันไปเองเเค่นี้นะ...
แล้วก็อย่าป๊อดจนไม่กล้ามาล่ะ "
ยงกุกตัดสายทิ้งทันทีโดยไม่คิดที่จะฟังคำพูดของคนในสายเลย
ก่อนจะหันกลับไปมองแดฮยอนที่ยังคงนั่งก้มหน้านิ่งอยู่
"
เงยหน้าขึ้นมา
"
"
........................ "
"
บ่อยไหม? ยงนัมมันโทรมาแบบนี้นานเเค่ไหนเเล้ว
"
"
....................... "
"
ถ้านายเงียบแบบนี้...
ฉันก็ไม่รู้ด้วยหรอกนะ มีอะไรทำไมไม่บอก แล้วทำไมยงนัมมันต้องโทรมา
มันโทรมาถามอะไรนาย "
"
ยงกุก...
ผมรักยงกุกนะ "
"
นี่อย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะ
อุ๊บ! "
แดฮยอนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
สิ่งที่เขาอยากจะทำคือบอกรักยงกุก เเละตามด้วยจูบปากของอีกคน
"
ยงกุกล่ะ...
รักผมมั๊ย?
"
"
รักสิ...
ทำไมจะไม่รัก อ่า! อย่ามาเปลี่ยนเรื่องซะให้ยาก คืนนี้กลับดึกนะ จะไปคุยกับยงนัมมันที่ผับคังวอน
ในเมื่อนายไม่ยอมพูด ก็คงต้องไปถามจากปากยงนัมมันเอง "
"
...เเต่ "
ผับคังวอนมันคือผับที่เขาจะออกไปพบกับยองเเจในคืนนี้เหมือนกัน
"
ไม่มีเเต่...
"
ทันทีที่ยงกุกเสียงเเข็งสีหน้านิ่งเรียบ
เเดฮยอนก็ต้องยอมเชื่อฟังเเต่โดยดี
ผมจะไปปฏิเสธอะไรยงกุกได้ล่ะ...
"
อ่าครับ
อย่ากลับดึกมากล่ะ... ยงกุกคืนนี้ผมอาจจะไม่กลับนะ ว่าจะเข้าไปเคลียร์งานในบริษัท
"
โกหก... ผมกำลังโกหกอีกแล้ว
ผมจะโกหกยงกุกแบบนี้ไปได้อีกนานเเค่ไหนกัน
ผมไม่ได้อยากโกหกเลย เเต่ทำไมกันล่ะ
ทำไม... ผมถึงไม่พูดความจริงออกไป
ทำไมกัน...
"
อืม...
จะกลับเช้าเลยหรือป่าวเนี่ย? อย่าหักโหมมากล่ะ ฉัน... เป็นห่วงน่ะ "
ทั้งๆที่ยงกุกเป็นห่วงผม... เเต่ผมกลับ
อีกไม่นานนะยงกุก
ผมสัญญาว่าทุกอย่างจะต้องจบให้เร็วที่สุด
"
ขอบคุณนะครับ...
ยงกุกก็ด้วยล่ะ อย่าเมามากนักล่ะ หรือถ้าไม่ไหวก็โทรมาหาผม โอเคไหม? เดี๋ยวผมไปรับ
"
"
ฉันไม่เมามากหรอกน่า
ขับเองได้... นายไม่เชื่อใจฉันหรอไง? "
ยงกุกหน้าถอดสีอย่างไม่พอใจจนเห็นได้ชัด
แดฮยอนเลยจัดการดึงอีกคนเข้ามากอดเอาไว้
"
อย่าคิดเองเออเองสิ...
ผมเชื่อนะ เชื่อยงกุก ผมเเค่เป็นห่วง... ผมกลัวนะ ถ้าหาก... เกิดอะไรขึ้นกับยงกุก
"
"
..................... "
ยงกุกไม่ได้ตอบอะไร
เเต่ทำเพียงเเค่โอบกอดอีกคนตอบเเน่นยิ่งขึ้น
"
แล้วถ้าเป็นยงกุกล่ะ...
จะเชื่อใจผมไหม? จะเชื่อในตัวผมมากแค่ไหนกัน? "
____________________________MA
SINS, YOUR SINS_____________________________
นัยน์ตาคู่สวยจ้องมองโทรศัพท์ในมือที่กำมันเอาไว้เเน่น
ก่อนจะเอามันมาทาบที่อกทิ้งตัวลงนอนบนเตียง หลับตาลงอย่างช้าๆ
ลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ ดูไม่ต่างกับคนใกล้หลับหากเเต่ว่ามันไม่ใช่
เพียงเเค่คิดทบทวนอยู่ในใจ ถึงสิ่งที่ตนเองกำลังสับสนว่าควรจะเป็นฝ่ายถูกกระทำต่อไป
หรือจะเป็นฝ่ายกระทำบ้าง ในตอนนี้ภายในหัวชั่งสับสนเหลือเกิน
เขาเเทบจะไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว มันล้าเกินกว่าที่จะทำอะไรเเล้ว
เเม้เพียงช่วงนึงที่ความคิดด้านลบเข้าครอบงำภายในจิตใจ
เเต่จะทำไงได้ในเมื่อเนื้อเเท้เเล้วไม่ใช่คนเลวร้าย ที่จะสามารถทำตามดังที่คิดเอาไว้ได้
"
ฉันทำร้ายนาย...
ไม่ลงจริงๆ แดฮยอน "
เพียงเเค่คิดถึง
ใบหน้าของอีกคนที่กำลังยิ้มก็ลอยวนเข้ามาในหัว
หยดน้ำตาที่คิดว่าเหือดเเห้งไปแล้วก็กลับมาไหลได้อีกครั้ง
เพราะใครถ้าไม่ใช่จองแดฮยอน ที่ทำให้ฉันเจ็บได้ขนาดนี้
แล้วเมื่อไหร่กัน... ที่ใจดวงนี้จะชินชาเสียที
ก๊อกๆ
"
พี่เข้าไปนะ
ยองเเจ... "
ฮิมชานที่เปิดประตูเข้ามาก่อนจะนั่งลงข้างๆยองเเจ
หยดน้ำตาที่ไหลออกมาจากตาคู่สวยของยองเเจ
ทันทีที่เห็นมันทำให้ฮิมชานชะงักไปเล็กน้อย
พอได้เห็นมันเเล้วฮิมชานรู้สึกละอายเหลือเกิน ยองเเจเปรียบเหมือนเพชรน้ำงาม
เเสนบริสุทธิ์ เเทนที่เขาควรจะรักษาให้ดีกว่านี้
เเต่เขากลับทำในสิ่งที่มันตรงกันข้ามมันซะทุกอย่าง
ทั้งๆที่เขาก็รู้อยู่แก่ใจดีว่ามันผิด ว่าสิ่งที่ทำมันจะทำให้อีกคนต้องเสียใจ
เขาเองก็อยากจะหยุดเพื่อยองเเจ เเต่เพียงเเค่คิดเท่านั้น เพราะตอนนี้ในหัวของเขามันกำลังมีเเต่ยงกุก
ร่างกายของเขาต้องการยงกุกยิ่งกว่าเดิมเป็นไหนๆ
ทั้งๆที่ได้ลองสัมผัสไปแล้วเเต่กับรู้สึกเหมือนเสพติด ไม่รู้จักพอ
เดิมทีเเล้วเขาไม่ใช่คนเเบบนี้ ครั้งนึงเขาสามารถหยุดทุกอย่างได้เพื่อยองเเจ
เขายอมทิ้งอะไรหลายอย่างเพื่อยองเเจ เเต่เเล้วทำไมพอเขาได้มาเจอกลับยงกุก
เหมือนสัญชาติญาณบางอย่างในตัวเขามันถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง
อยากได้... 'มากกว่านี้'
"
ฮิมชาน...
เจ็บตรงนี้จัง เจ็บมากเลย เมื่อไหร่มันถึงจะไร้ความรู้สึกสักที "
ไร้ซึ้งเสียงสะอื้น
หากเเต่มีเพียงน้ำเสียงที่เเสนอ่อนล้า กับน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นทาง
เพราะใครกันที่ทำให้เจ็บได้มากขนาดนี้
ใช่... แดฮยอน สินะ
ไม่... หรือ ฮิมชาน กัน
หรือเพราะที่เป็นอยู่นี้...
อาจจะ... เป็นเพราะ 'ทั้งสองคน'
"
ไม่เอาครับไม่ร้องนะ...
น้ำตาไม่เหมาะกับใบหน้าของยองเเจเลยสักนิด "
พูดไปก็เหมือนกับเป็นการฆ่าตัวเองทางอ้อมไม่น้อย
เพราะส่วนใหญ่สิ่งที่เขาทำ
ล้วนเเล้วเเต่สร้างน้ำตาให้อีกคนเสียมากกว่าสร้างรอยยิ้มด้วยซ้ำ
"
ฮึก... "
ฮิมชานสัมผัสยองเเจอย่างเเผ่วเบา
เรียวนิ้วเกลี่ยน้ำตาของอีกคน ก้มลงจูบประทับริมฝีปากลงที่เปลือกตาของยองเเจ
ก่อนจะดึงอีกคนเข้ามากอดเอาไว้ในอ้อมอก
แผ่นหลังเล็กที่ตอนนี้กำลังเริ่มสั่นเทาสะอื้นไห้
จนฮิมชานเองก็รู้สึกเจ็บที่อกซ้ายไม่น้อยเลย
ก็รู้อยู่เเก่ใจว่าไม่อาจให้สัญญา...
เเต่จะพยายามทำเพื่อยองเเจ...
จะไม่ยอมให้ยองเเจต้องเสียน้ำตาอีกต่อไป...
ยองเเจ... นายเจ็บปวดมากเกินไปแล้ว
ผมต้องเปลี่ยนตัวเองอย่างจริงจังให้ได้เพราะถ้าการที่น้ำตาของยองเเจมันยังทำให้ผมรู้สึกเจ็บได้
นั่นอาจจะเพราะว่าผมนั้น รักยองเเจไม่ว่าจะรู้สึกดีกับใครต่อใครก็ตาม
ไม่สิ... ยงกุกเป็นคนเดียวที่ผมรู้สึกดีด้วย
ตอนนี้คงถึงเวลาเเล้วที่ผมควรจะหยุดเพื่อคนที่ผมรักจริงๆเสียที
ยองเเจเจ็บมามากแล้ว ต้องเสียน้ำตาตั้งเท่าไหร่เพื่อคนเลวๆอย่างผม
ที่แทบจะไม่มีอะไรดีเลยในฐานะของคนรัก
ยงกุก... ผมจะตัดคุณออกไปให้ได้
ถ้าหาก... ว่าผมนั้นสามารถทำได้
ถ้าหาก... ผมใจเเข็งมากพอ
ถ้าหาก...
ผมไม่เอาอารมณ์ชั่ววูบมาอยู่เหนือทุกสิ่ง
ผมจะต้องทำเพื่อคนที่เขารักผมมากขนาดนี้ให้ได้
ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงกว่ายองเเจจะหยุดร้องไห้
เเละกลับมาพูดคุยกับผมเหมือนเดิม อย่างที่ควรจะเป็น
ยองเเจที่เกือบจะเหมือนยองเเจคนเดิม
"
ฮิมชานอ่า ~ ที่ว่าจะพาไปพบคนสำคัญ
เปลี่ยนแผนนะ คืนนี้จะไปบ้านเพื่อนปาร์ตี้สังสรรค์กันนิดหน่อย "
ยองเเจกระโดดขึ้นเกาะหลังฮิมชานที่นั่งอยู่ตรงขอบเตียงที่ไม่ได้ตั้งหลักจนเกือบเซตกเตียง
"
เเต่พรุ่งนี้เรามีเรียนไม่ใช่หรอ
หื้ม ~ "
พูดจูบก็ส่งมือไปลูบหัวของอีกคนอย่างเอ็นดู
นานเท่าไหร่เเล้วนะ ที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ นานเท่าไหร่เเล้วที่เขาทิ้งยองเเจให้ต้องอยู่คนเดียวกับความเหงา
"
ไม่มีซะหน่อย ~ ให้ไปนะ
ชานนี่อ่า ~
"
ไม่พูดเปล่า
ยองเเจกอดรัดฟัดเหวี่ยงฮิมชานเล่นปานตุ๊กตาตัวน้อยๆ เเต่มันไม่ใช่เลย
ฮิมชานที่นึกอยากเเกล้งยองเเจ เลยทิ้งตัวเอนหลังลงมา ซึ่งกลายเป็นว่าตอนนี้
ฮิมชานกำลังนอนพิงพุงน้อยๆ ของยองเเจอยู่
"
อ้า ~ สบายจัง
หมอนนุ่มนิ่ม ~
"
"
ลุกเลย ~ อ้วนนนน หนักนะ
"
ทันทีที่คำว่าอ้วนหลุดออกมาจากปากของยองเเจ
ใช้เวลาไม่นานเพียงเสี้ยววินาทีฮิมชาน ก็พลิกตัวขึ้นมาคร่อมยองเเจเอาไว้ทั้งตัว
รอยยิ้มอบอุ่นปนเจ้าเล่ห์ตอนนี้ได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อคมอันทรงเสน่ห์
ซึ่งก็นานเเล้วเหมือนกันที่ยองเเจไม่เคยได้เห็นมัน
นานเท่าไหร่เเล้วนะ...
ยองเเจไม่ได้โวยวายอะไร ทั้งยังนิ่งงัน
จ้องมองเข้าไปนัยน์ตาของอีกคนอย่างไม่ลดละ มือน้อยๆ ส่งไปทาบลงที่เเก้มของอีกคน
ส่วนมืออีกข้างก็จับที่ท้ายทอย ก่อนจะออกแรงกดดึงลงมาให้ใบหน้าห่างกันเพียงปลายจมูกสัมผัส
"
รักนะ รัก...
ที่สุด "
เพียงเสี้ยววินาทีที่อยู่ๆ
ยองเเจก็เห็นใบหน้าของฮิมชานที่ถูกซ้อนทับด้วยใบหน้าของแดฮยอน
ใบหน้าของใครอีกคนที่เขาพยายามซ่อนมันเอาไว้ในส่วนลึกที่สุดของหัวใจ
"
รัก...
เหมือนกันครับ "
ริมฝีปากถูกประกบเข้าด้วยกัน
รสจูบที่แทบจำสัมผัสครั้งสุดท้ายของกันและกันแทบไม่ได้และก่อนที่อะไรๆ จะเลย
(เทิด) ไปมากกว่านี้ ยองเเจหยุดชั่งใจเอาไว้เพราะคืนนี้เขายังต้องไปหาแดฮยอน
เเละถ้าปล่อยตัวไปตามอารมณ์ตอนนี้ เขาคงไม่มีเเรงไปพบกับแดฮยอนเเน่ๆ ในคืนนี้
"
ชานนี่ ~ เขาหิว =3= ไม่ได้กินอาหารฝีมือ
ชานนี่นานเเล้วนะ ทำให้กินหน่อยสิ นะๆ "
"
ได้สิครับ
เเต่... ขอพ่อครัวคนนี้กินอาหารตรงหน้าก่อนได้ไหม? "
"
ง่า ~ เอาไว้วันอื่นนะ
เดี๋ยวไม่มีเเรงเที่ยวน้าาาา "
"
ครับๆ โอเคๆ
ยอมก็ได้... ถึงวันนั้นเมื่อไหร่จะจัดให้หนักเลยค่อยดูสิ "
"
.////.)/ ก็ไม่ได้ว่าไรนี่ ~ "
"
จัดตอนนี้เลยดีไหมเนี่ย? ทำตัวน่ารักขนาดนี้
"
"
ไม่เอานะ!
"
ท ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยยยย T..T)
"
เอามือออกไปจากเสื้อเค้าเดี๋ยวนี้นะ!
"
งะ... รู้ตัวอีก ชิ
มาทำให้อยากแล้วก็จากไป... T.,T)
___________________________MA
SINS,YOUR SINS_____________________________
"
ยงกุก...
"
คืนนี้เเล้วสินะ... ที่ฉันจะได้เจอกับนายสักที
หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานาน
คิดถึง
คิดถึงเหลือเกิน
ภายในหัวของเขาตอนนี้มันเต็มไปด้วยคำว่าคิดถึง
คิดถึง และคิดถึงสุดขั้วหัวใจ
"
ฉันเคยเดินหนีความรู้สึกตัวเองมาเเล้วครั้งนึง
เเต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น... เพราะฉะนั้น ครั้งนี้... ฉันจะไม่ยอมอีกต่อไป "
ยงนัมนึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมาของตัวเองที่เคยพยายามตัดใจเเละเลือกที่จะเป็นเพียงพี่ชายคนนึง
เเต่นับวันความรู้สึกที่มีมันกลับมากขึ้นทุกที จนเจ้าตัวไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าตนเองนั้นไม่มีทางตัดใจจากยงกุกได้เลย
"
ถ้าครั้งนี้...
พวกนายยังรักกันอยู่ ฉันจะไม่เข้าไปยุ่งกับชีวิตคู่ของพวกนายเลย "
ยงนัมยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะมองดูรูปในโทรศัพท์ของตนเอง
ที่มีรูปยงกุกถ่ายคู่กับแดฮยอน
"
ถือซะว่า...
เป็นการทดสอบชีวิตคู่ของพวกนายก็เเล้วกัน ฉันก็เเค่ผู้หวังดีคนนึง...
ที่ประสงค์ร้าย... นิดหน่อย "
.
.
.
.
.
.
.
ช่วงสายของวันที่ท้องฟ้าสดใส
เด็กน้อยตัวอวบที่เอาเเต่วิ่งไล่ตามจงออบไปมันซะทุกที
จงออบเดินไปนั่งที่โต๊ะไม้หินอ่อนวางหนังสือเช่มหนาเพื่อทำการบ้านให้เสร็จ เเต่เเล้วก็มีเด็กน้อยมาคอยตามติดชนิดที่ว่านั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองจงออบที่กำลังจะทำการบ้านอยู่
จงออบมองด้วยสีหน้าเรียบนิ่งปนเบื่อหน่ายพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
ก่อนจะหอบหนังสือทั้งหมดแล้วย้ายไปนั่งอีกที่ เเต่จนเเล้วจนรอด
ก็ไม่พ้นเด็กน้อยก็ยังตามเกาะติดไม่เลิก จนคนเป็นพ่อเห็นเเล้วรู้สึกหมั่นไส้เด็กน้อยตัวอวบอย่างบอกไม่ถูก
"
จูนงเลิกเเกล้งฮยองเขาสักที
เห็นไหมว่าฮยองเขาจะทำการบ้าน "
"
เจลโล่ยังไม่ได้ทำไรเลยยยย
ออบบี้ฮยองนั่นเเหละ เอาเเต่ย้ายไปย้ายมาอยู่นั่นเเหละ เเล้วการบ้านจะเสร็จไหม? "
"
ก็เพราะเราไปกวนฮยองเขาไง
ฮยองเขาเลยหนีน่ะ "
"
ไม่จริงสักหน่อย
"
เถียงๆ ยังเถียงไม่หยุด
"
เอาน่าคุณก็ ^^ ปล่อยพวกเด็กๆไปเถอะคะ
"
"
ใช่ฮะ...
คุณลุงคิดมากหน้าแก่ทันคุณป้าเเล้วนะ "
"
...................... "
"
...................... "
"
อ่าคือ...
ดิฉันต้องขอโทษเเทนจุนฮงด้วยนะคะ แกเเค่เป็นเด็กพูดไม่รู้จักคิดนะคะ "
"
เจลโล่คิดแล้วววว
ถึงพูดนะม๊า! "
ทันทีที่จุนฮงพูดจบคุณนายชเวก็ยิ้มเเห้งๆส่งไปให้ก่อนจะรีบปิดปากลูกชายตัวเอง
กล่าวขอโทษทั้งสองคน เเละจงออบที่เจ้าตัวเล็กมาก่อกวน
ก่อนจะกล่าวลาเเละขอบคุณที่ดูเเลจุนฮง
"
ไอ่ตัวเเสบ...
"
จงออบพูดขึ้นหลังจากที่คุณนายชเวมารับกลับไป
เดิมทีก่อนหน้านี้จุนฮงจะมาที่บ้านของเขาอาทิตย์ละ 3 ครั้ง เเต่ช่วงหลังๆมานี้
คุณนายชเวต้องบินไปดูงานบ่อยเลยฝากจุนฮงไว้ที่บ้านของจงออบ
เเต่ก็ให้คนรับใช้ที่บ้านมารับจุนฮงในตอนหัวค่ำ
เอาง่ายๆว่าจุนฮงเเทบจะเป็นลูกชายอีกคนของบ้านนี้เลยก็ได้ ถ้าไม่ติดว่า
พ่อเเอนตี้...
"
ออบบี้ฮยอง
ยิ้มไรอ่ะฮะ?
"
"
ป่าวครับ ^^ จะเอาอะไรครับเจลโล่
~ "
จุนฮงยิ้มจนตาหยี่ก่อนจะชี้ไปที่ตู้เย็น
พอจงออบเดินไปเปิดก็เจอกับมะเขือเทศ(เชอรี่)
ที่จุนฮงชอบให้เเม่ตนเองเอามาไว้ในตู้เย็นเพื่อเอาไว้กินเล่น(?)
15 นาทีผ่านไป...
"
ออบบี้ฮยองงงง
เจลโล่อยากกินไอศครีม' "
"
อ่า...
ไว้รอออกจากโรงบาลก่อนนะ แล้วฮยองจะพาไปกิน นะครับ ^^ "
"
งืมมมม
ก็ได้... "
จุนฮงเบะปากอย่างไม่พอใจที่โดนขัดใจนิดหน่อยก่อนจะหันไปสนใจการ์ตูนต่อ
20 นาทีผ่านไป
"
ออบบี้ฮยอง...
รักเจลโล่ไหม?
"
"
ห่ะ? อ อืม รักสิ
"
"
จริงนะ!
ห้ามโกหกนะ!! "
ใครจะไปโกหกกันเล่า! อยู่ๆก็มาลืมกันซะได้
รอความจำกลับมาก่อนเถอะ!! จะเอาคืนให้!!! โทษฐานที่ลืมกัน
10 นาทีผ่านไป...
"
ออบบี้ฮยอง
กอดหน่อยจิ "
"
ห๊า! อื้ม
ได้สิ "
ถึงจะงงๆ อยู่บ้างเเต่จงออบก็เข้าไปกอดจุนฮงเอาไว้
ตอนเเรกเขาแอบสงสัยนิดหน่อยว่าจุนฮงเเกล้งเขาหรือป่าว เเต่มันไม่ใช่เลย
เพราะตอนที่กอดมีอะไรบางอย่างบอกกับเขาว่ามันคือจุนฮงจริงๆ
เเต่ไม่ใช่คนเดิมเเบบที่ควรจะเป็น
"
ออบบี้ฮยอง
ตัวหอมจัง "
เป็นเด็กเป็นเล็ก... เดี๋ยวเถอะ!
"
ออบบี้ฮยอง...
หัวใจเต้นเเรงจัง ไม่สบายหรอฮะ "
เพราะใครล่ะ!!!
จงออบยิ้มบางๆให้ก่อนจะลูบหัวจุนฮงอย่างอ่อนโยน
"
ออบบี้ฮยอง
เจลโล่ง่วงง่ะ ตบก้นให้หน่อย "
"
เอ่อ... "
ไม่ทันได้ตอบตกลง จุนฮงก็นอนหันหลังใส่ให้ทันที
คือ... อันนี้มันรู้สึกแปลกๆ แบบบอกไม่ถูกอ่ะ
คือถ้าเด็กเล็กๆทำมันก็น่ารักอยู่หรอก จุนฮงทำมันก็น่ารัก
เเต่ขนาดตัวเเล้วเนี่ยมันออกจะ...
"
เฮ้อ ~ "
ในเมื่อทำอะไรไม่ได้นอกจากตบก้นให้อีกคนที่นอนอยู่บนเตียงเบาๆ
5 นาทีต่อมา
"
งืม มาม๊า
อย่าไป... เจลโล่... ไม่อยากอยู่คนเดียว"
ถึงเเม้จะเป็นเสียงที่เเผ่วเบาเเต่จงออบก็ได้ยินมันชัดเจน
จงออบขึ้นไปนั่งที่ขอบเตียงก่อนจะโน้มตัวลงจูบที่แก้มของจุนฮง
"
นายยังมีฉันอยู่นะ...
เด็กน้อย "
.
.
.
.
.
.
.
.
"
งืม ออบบี้ฮยอง
"
"
ตอนนี้ฮยองเขาไปบ้าน
เดี๋ยวก็มาครับ "
"
...มาม๊า "
"
เป็นอะไรครับ
เจลโล่... "
"
ฮึก มาม๊า
คิดถึง ฮึก ม มาม๊า "
"
โอ๋ๆ
ไม่ร้องนะครับคนเก่ง "
คุณนายชเวโอบกอดลูกชายของตัวเองก่อนที่อยู่ๆน้ำตาของเธอก็ไหลออกมาซะดื้อ
ๆ เพราะมันทำให้เธอกลับไปคิดถึงตอนที่จุนฮงยังเด็ก เเละเธอก็ไม่ได้กอดลูกเลย
หรือถ้ากอดก็เเทบจะนับครั้งได้ บอกรักก็เช่นกัน เธอไม่เคยได้เเสดงความรักต่อลูกเลย
"
หลังจะนี้เเม่จะอยู่กับจุนฮงตลอดไป...
เเม่สัญญา "
"
สัญญา ฮึก นะ
"
"
ครับ
คนเก่งของมาม๊า ^^ "
__________________________MA
SINS,YOUR SINS____________________________
ท่ามกลางผู้คนมากมายที่กำลังสนุกสนานไปกับเเสงสีเเละสุราหลากสีสัน
ผู้คนใหม่ๆมากหน้าหลายตา หรือเเม้กระทั้งผู้คนเดิมๆ
ที่มาที่นี่เป็นประจำอยู่เเล้วทุกวัน ทันทีที่แดฮยอนเดินเข้ามาในผับ
ก็ทำให้นึกถึงบรรยากาศเก่าๆ ช่วงเวลาที่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ขึ้นมา
ตอนที่เขาเคยมาที่ผับนี้กับยองเเจ เเละมันก็เป็นวันที่ยองเเจเมาสุดๆ แบบจัดเต็มกันเลยทีเดียว
เเล้ววันนั้นเองที่ยองเเจอ้วกใส่ทั้งตัวเขาเเละอ้วกในรถเขาตลอดทางกลับบ้าน
เเละแดฮยอนเองก็ไม่มีวันลืมลงด้วย
เพราะต้องล้างรถอยู่หลายรอบกว่ากลิ่นเเละคราบอ้วกจะหายออกหมด
พอนึกขึ้นมาแดฮยอนก็ขำไม่ได้เพราะหลังจากนั้น
ยองเเจก็มาตามง้อเเทบทุกวันยอมเป็นคนรับใช้ตั้งหนึ่งสัปดาห์มันชั่งเป็นช่วงเวลาที่เขารู้สึกสนุกเเละมีความสุขมากๆ
จนเกือบจะลืมยงกุกไปเเล้วด้วยซ้ำ
เพราะตอนนั้นเขาก็เริ่มท้อเเละไม่มั่นใจเเล้วว่าจะตามหายงกุกเจอ
จนบางทีเขาก็อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าหากเขาไม่เจอยงกุก เเละยองเเจไม่มีฮิมชาน
บางทีพวกเขาสองคน...
"
แดฮยอน "
"
ยองเเจ "
อาจจะ... รักกัน
ก็ได้
"
นายมาช้านะ
"
ยองเเจยืนกอดอกพิงอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์
ก่อนจะเดินเข้ามาหาเเดฮยอนที่อยู่ห่างจากกันไม่ไกลนัก
"
ขอโทษที
ฉันเข้าไปเคลียร์งานในบริษัทนิดหน่อย "
แดฮยอนตอบไปอย่างรู้สึกผิดที่ทำมห้ยองเเจต้องรอ
เเละตนไม่ได้โทรบอกว่าจะมากี่โมง
เเละทันทีที่ยองเเจเดินเข้าไปใกล้แดฮยอนมากพอก็พอจะสังเกตเห็นได้ว่าแดฮยอนดูเหนื่อยๆ
"
ก็คิดอยู่เเล้วว่าต้องเป็นแบบนั้น...
บ้างานจริงนะ อย่าหักโหมนักสิ พักผ่อนซะบ้าง... ว่าที่คุณหมอในอนาคตขอสั่ง "
"
yes sir! "
"
ฉันจริงจังนะแดฮยอน
อีกอย่างนายเป็นพวกบ้างานตั้งเเต่เมื่อไหร่กัน? นี่... ไปที่อื่นกันไหม? นายจะได้พักหน่อย
"
"
ไม่เป็นไรหรอก
ฉันเเข็งเเรงจะตาย "
"
อย่าดื้อสิแดฮยอน
ไหนว่าจะทำตามที่ฉันขอไง "
"
คร้าบๆ เจ้านาย
~ "
แดฮยอนยิ้มออกเมื่อเห็นว่ายองเเจก็ยังคงเป็นยองเเจคนเดิม
ถึงเเม้ว่านัยน์ตาจะดูเศร้ากว่าปกติ คล้ายคนที่แสร้งว่าตนนั้นไม่เป็นไร
เเต่เเท้จริงเเล้วไม่ใช่เลย
แดฮยอนก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น
เเต่ตอนนี้เขากำลังจูบยองเเจอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายที่เต้นหรือกำลังสนุกกันอยู่
จนเเทบไม่มีใครนึกสนใจพวกเขา เเต่ไม่ใช่ซะทีเดียวเพราะมีคนๆนึงเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างจัง
รอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นมาผู้ชนะ
ก่อนจะล่วงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงออกมากดถ่ายเดละซูมเพื่อให้เห็นใกล้ยิ่งขึ้น
"
วันนี้มันวันโชคดีของฉันจริงๆ
"
เเละก็เป็นอีกครั้งที่แดฮยอนก็เเทบไม่รู้ตัวเลยเหมือนกัน
ว่าเพราะอะไรตอนนี้เขายื่นมือไปจับมือของยองเเจเอาไว้
ก่อนจะออกเร็วดึงให้อีกคนตามมาด้วยกัน ซึ่งยองเเจเองก็ยอมตามมาเเต่โดยดี
จนเดินกันมาถึงรถของแดฮยอน
"
ไปที่ห้องของเรากันนะ
ห้องที่มีเเค่ความทรงจำมากมาย มันคือบ้านเราสองคน "
"
................................ "
"
ไปในที่ๆมีเเค่เราสองคน
"
"
...เเล้วหลังจากนั้นนายจะยังอยู่กับฉันไหม? แดฮยอน "
"
.................................. "
"
หรือนายก็จะทิ้งฉันไปหายงกุกอีก
เหมือนครั้งที่เเล้ว... "
"
ยองเเจ... ฉ
ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไร ฉันเเค่... ไม่รู้สิ คือฉัน... "
"
ไม่เป็นไรแดฮยอน...
ฉันยอมนายได้เสมอ ตราบเท่าที่ฉันจะทนไว้ ถ้าเมื่อไหร่ที่ฉันทนไม่ไหว...
ฉันจะถอยออกมาเอง "
"
....................................... "
"
ถ้าถึงวันนั้นขึ้นมาจริงๆ
เเล้วนายยังคงเลือกยงกุก... ฉันจะกลับไปเป็นเพื่อนของนายคนเดิม กลับไปเป็น... น้องชายอีกคนของนายเหมือนเดิม
"
"
นายโกหก
ฉันรู้สึกว่า... เหมือนฉันอาจจะสูญเสียนายไป "
"
ฉันไม่ได้โกหก
"
"
ยองเเจถึงฉันจะไม่ใช่หมอ
เเต่ฉันรู้จักนายดี จองแดฮยอนคนนี้รู้ดีว่ายูยองเเจกำลังโกหก "
"
...นายมันขี้โกง "
"
เเละคนโกหก...
ต้องโดนลงโทษ "
.
.
.
.
.
.
.
.
.
21:58 PM
"
ยงนัมมันอยู่ไหนเนี่ย?! โทรไปก็ไม่รับ
ไหนว่าสามทุ่มเเล้วนี่อะไร? เลทสึด "
ยงกุกที่นั่งรอมาราวๆเกินชั่วโมงเต็มเริ่มหงุดหงิดจนต้องสบถออกมาอย่างเหลืออดเพราะต้องรอเป็นเวลานาน
เเถมยังติดต่อเจ้าตัวไม่ได้อีกด้วย ยงกุกก้มลงดูเวลาอีกครั้งก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำเเละหวังว่ายงนัมคงจะยังไม่มาเอาตอนนี้
.
.
.
.
.
.
"
ฮัลโหลฉันอยู่หน้าผับเนี่ยออกมาดิ
ขี้เกียจเข้าไป "
"
อะไรนะคาสโนว่าอย่างนายเนี่ยนะ
ที่จะไม่อยากเข้ามาในที่เเบบนี้ ไม่น่าเชื่อ... "
"
ฉันก็มารับเเล้วนี่ไงฮโยซอง...
อย่าชักช้าออกมาได้เเล้ว "
"
รู้เเล้วๆ
อีกครึ่งชั่วโมงนะ พวกฉันหลีเด็กอยู่ "
แล้วฮโยซองกันตัดสายไปทันที
ฮิมชานถอนหายใจด้วยความเซงก่อนจะเดินเข้าไปในผับเพื่อไปเข้าห้องน้ำเเล้วไปตามฮโยซองทีเดียว
ไม่รู้เพราะโลกกลมความบังเอิญหรือว่าฟ้ากลั่นเเกล้ง
คนที่ยงกุกอยากจะพบจะเจอกันอีกถึงได้มายืนอยู่ตรงหน้าทันทีที่เปิดประตูห้องน้ำ
หากเเต่ว่าอีกฝ่ายเองก็ตกใจไม่น้อยทันทีที่เห็นว่าคนที่เปิดประตูออกมาเป็นยงกุก
เพราะก่อนที่เขากำลังจะก้าวเขามาในห้องน้ำเขาคิดเล่นๆว่าถ้าหากภายในวันนี้เขาไม่ได้เจอกับยงกุกเขาจะตัดใจจากยงกุกซะ
ที่คิดเล่นๆเพราะเขาไม่คิดว่าจะมาเจอกันยงกุกที่นี่ในห้องน้ำ
"
นาย! "
ไม่ทันที่ยงกุกจะได้พูดอะไรต่อ
ฮิมชานก็ดันยงกุกเข้าไปในห้องน้ำต่อทันทีเเล้วไม่ลืมจัดการล็อคประตูให้เรียบร้อย
ตามด้วยล้วงมือไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงยงกุกทันทีด้วยความรวดเร็ว
"
รหัส "
"
เรื่องอะไรฉันต้องบอก
"
ฮิมชานไล่กวาดตามองยงกุกก่อนจะสะดุดตาเข้ากับรอยจูบตรง
'ไห่ปลาล้า' ที่โผล่พ้นเสื้อคอกว้างที่ยงกุกใส่มา
ใบหน้าหล่อคมยิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้งก่อนจะดึงเสื้อของยงกุกลงจนเห็นทั้งเเผ่นอกบางที่มีรอยสักเต็มไปหมด
เเต่ฮิมชานกลับรู้สึกว่ามันชั่งเร้าอารมณ์เสียเหลือเกิน
"
หึ
เดี๋ยวนี้... แดฮยอนมันกินของเหลือจากฉันเเล้วงั้นหรอ? "
ผลัก!
ยงกุกผลักฮิมชานจนเซก่อนจะต่อยฮิมชานไปหนึ่งที
เเล้วดึงคอเสื้อฮิมชานเอาไว้พยุงให้ฮิมชานลุกขึ้นมาก่อนจะต่อยอีกหมัดจนฮิมชานล่วงลงไปนั่งอยู่กับพื้น
"
นายต่างหาก...
ที่น่าสมเพช ฉันจะคิดซะว่าทำทาน "
"
หึ
ปากดีเเถมยังมือหนักอีกนะ... ทำทานงั้นหรอ? เเต่นายปฏิเสธความจริงไม่ได้หรอกนะ
ที่ฉันคือคนเเรกของนาย! "
ฮิมชานลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วจนยงกุกที่ไม่ทันได้ตั้งตัว
เลยถูกฮิมชานจูบที่กัดริมฝีปากบางอย่างจังจนเลือดซิบ
ยงกุกทั้งทุบทั้งผลักและดันฮิมชานให้ออกห่างจากตัวเเต่อีกคนกลับดุนดันลิ้นเข้ามาในโพลงบอกของยงกุก
เเละไม่นานยงกุกจัดการกัดลิ้นของฮิมชานก่อนจะผลักฮิมชานอีกครั้งเต็มเเรงเเละครั้งนี้ก็สำเร็จ
ยงกุกจึงเรียกเปิดประตูห้องน้ำออกทันที ก็เจอกับยงนัมที่กำลังล้างมืออยู่
ยงนัมที่กำลังล้างลืมอยู่ที่อ่างล้างมือมองยงกุกผ่านทางกระจกด้วยความงุนงง
ก่อนจะหันไปหายงกุกเเล้วเหลือบไปเห็นคนๆนึงนั่งอยู่กับพื้น
ยงนัมกลับมามองที่ยงกุกปากบวมเเดงเลือดซิบเล็กน้อย
กับเสื้อที่เหมือนถูกดึงจนย้วยจนเหมือนเกินจะขาด ทันทีที่ยงกุกเห็นยงนัม
ยงกุกก็หันกลับไปหาฮิมชายกวาดสายตามองหาโทรศัพท์ของตนเอง
ก่อนจะถีบฮิมชานหนึ่งทีเเล้วออกจากห้องน้ำไป
ซึ่งก่อนที่ยงกุกจะออกไปยงนัมได้พูดอะไรบางอย่างกับยงกุกเอาไว้
"
เดี๋ยวตามไป...
ไปรออยู่ที่รถก่อน "
"
ยงกุก! "
เมื่อฮิมชานลุกขึ้นก็ถูกยงนัมขวางเอาไว้
ฮิมชานจ้องหน้าอีกคนอย่างเอาเรื่อง
"
เรื่องผัวเมีย!
อย่าเสือก!! "
"
กุเป็นพี่เเท้ๆ
ของมัน... ไม่ เสือก คงไม่ได้
"
"
พี่ก็อยู่ส่วนพี่ดิว่ะ
ผัวจะเอาเมีย เสือกเชี้ยไรด้วยว่ะ! "
"
ไอสัด! "
ยงนัมต่อยฮิมชานจนอีกคนเซกระเเทกกับประตูห้องน้ำ
เเต่ฮิมชานก็ถีบเข้าที่ท้องของยงนัมเช่นกัน ยงนัมกุมท้องด้วยความจุกก่อนจะถีบเข้าที่ยอดอกของฮิมชานจนฮิมชานทรุดลงไปนอนกับพื้น
"
อย่ามาเเตะต้องน้องกุอีก!
ไม่งั้นอย่าหาว่ากุไม่เตือน!! "
ฮิมชานมองยงนัมที่เดินจากไปอย่างเอาเรื่อง
นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยไฟที่ลุกโชน ทั้งสนุกทั้งอยากท้าทาย
"
กุทำมากกว่าแตะด้วยซ้ำ!!! ไอหน้าโง่!!!!! "
ลานจอดรถ
"
ยงกุก...
เป็นอะไรหรือป่าว รู้จักกันงั้นหรอ? "
"
ไม่... "
"
เเต่มันรู้ชื่อนายนะ? เเถมยังบอกว่าเป็น...
ผัว? หมายความว่ายังไง
"
"
ลืมๆมันไปเถอะ
อย่าพูดถึงมันจะได้ไหม "
"
แดฮยอนมันรู้ไหม? "
"
................................ "
"
ที่เงียบนี่เเสดงว่ามันรู้ใช่ไหม? มันส่งไอ่เชี้ยนั้นมาทำแบบนี้กับมึ_งเหรอ? ทำไมมีอะไรไม่บอกกุ
มึ_งยังเห็นกึเป็นพี่มึ_งอยู่ไหมยงกุก!
"
"
มันไม่ใช่อย่างที่มึ_งคิด "
"
แดฮยอนมันมีคนอื่นมึ_งยังเข้าข้างมันอีกหรอ!
"
"
พูดอะไร?! "
ยงนัมหยิบโทรศัพท์มือถือเเล้วเอารูปที่ตนถ่ายแดฮยอนกับชู้กำลังจูบกันส่งให้ยงกุกดู
"
มึ_งเขาใจผิดแล้วนัม...
แดฮยอนทำงานอยู่ที่บริษัท อีกอย่างมันดึกมึ_งคงเข้าใจผิดคิดว่าคนๆนี้คือแดฮยอน
ในรูปกุยังดูไม่ออกเลยว่าเป็นใคร "
"
มึ_งมันโง่ยงกุก!
กุรักมึ_ง
กุไม่ต้องการให้มึ_งเจ็บหรือถูกหลอกแบบนี้!! "
"
มึ_งหยุดได้เเล้ว!!
"
ยงกุกที่หมดความอดทนผลักอกยงนัมอย่างเเรง
เเต่พอยงนัมตั้งหลักได้ก็ดึงยงกุกเข้ามากอดเอาไว้ก่อนจะจูบยงกุกอย่างดูดดื่ม
เเล้วไล่มาที่คอดูดกัดจนเกิดรอย
"
มึ_งรักมันมากเกินไปจนตาบอด...
กุจะทำให้มึ_งตาสว่างเอง
"
"
ไอ่เชี้ยนัม!
ปล่อย!! กุเกลียดมึ_ง!!! "
ยงนัมเปิดประตูรถก่อนจะดันยงกุกให้นอนราบลงไปกับเบาะก่อนจะคร่อมทับยงกุกเอาไว้อีกที
เลิกเสื้อคอกว้างของยงกุกขึ้นมาปิดตาของยงกุกเอาไว้
อีกมือนึงปลอดเข็มขัดยงกุกออกอย่างง่ายดาย
ยงนัมจับทั้งสองมือของยงกุกยกมันขึ้นไว้เหนือหัวเเล้วจัดการใช้เข็มขัดหมัดมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกัน
"
เชี้ยนัม!
"
"
กุจะหยุด...
ถ้ามึ_งอยู่นิ่งๆไม่ดื้อ
"
"
เรื่องอะไรของมึ_ง! สัดนัมมึ_งจะทำเชี้ยไร!!
ปล่อยกุเดี๋ยวนี้!!! "
ยงนัมลุกออกจากตัวยงกุกก่อนจะลงจากรถไปสตาร์ทรถ
หันมาอีกทียงกุกก็กำลังจะหนีออกมาจากรถ ยงนัมเลยจับยงกุกยัดกลับเข้ารถอีกรอบ
คราวนี้ไปรอช้าปิดประตูรถทันที ก่อนจะจับยงกุกถอดกางเกงออกเเล้ว
ใช้มือใหญ่กุมขุดไหวต่อความรู้สึกของยงกุกเอาไว้
"
อ อ๊า ยงนัม...
เชี้ย กุน้องมึงนะ อ อ๊า อย่าทำแบบนี้ "
"
กุไม่ทำรุนเเรงหรอก...
ซะเมื่อไหร่ กุล้อเล่นหว่ะ "
พูดจบยงนัมก็ยัดเเก่นกายของตนเอง
เข้าช่องทางรักของยงกุกทันที เเบบที่ไม่มีการเปิดทางก่อน
เพราะเเบบนั้นจึงทำให้ยงกุกยัดเเก่นกายเข้าตนเองไม่เข้า
ยงนัมก้มจูบไปกระซิบที่ข้างหูยงกุกพลางพยายามยัดเเก่นกายเข้าไปในช่องทางหลังของยงกุก
"
มึ_งเเม่งเเน่นชิบ...
กุเอาเข้าไม่ได้เลยหว่ะ เเต่ไม่เป็นไร เอาใหม่ได้... กุจะทำให้มึ_งลืมแดฮยอนไปเลย
"
ยงนัมจับเเก่นกายของตนเองดุนดันยัดจนเข้าช่องทางหลังของยงกุกจนได้
ยงกุกที่เจ็บจนน้ำตาไหลออกมาเป็นทาง ไม่ใช่เจ็บที่กาย เเต่เจ็บที่ใจ
"
สัดนัม ฮึก
กุเกลียดมึ_ง ฮึก อ่ะ
อ๊าาา"
ยงกุกไม่ใช่คนอ่อนเเอ เเต่เขารู้สึกละอายที่ไม่สามารถเป็นของแดฮยอนเเค่คนเดียวได้
ทำไมร่างกายนี้ถึงได้สกปรกแบบนี้
"
กุรักมึ_งมากนะยงกุก
"
"
เเต่กุเกลียดมึ_งยงนัม "
"
งั้นครางชื่อกุทั้งคืน
เเต่จะพูดว่าเกลียดด้วยก็ได้นะ เเต่มึ_งได้เสียวจนพูดไม่เป็นภาษาเเน่
"
"
อ อ๊า อื้ม ม
ไม่ อ่ะ พอแล้ว อ๊าา อื้ม กุ จุก อ๊าาา "
กุขอโทษนะยงกุกที่ทำแบบนี้กับมึ_ง
ถึงในวันนี้กุจะเป็นคนที่ทำร้ายทั้งร่างกายเเละจิตใจของมึ_ง เเต่ขอให้มึ_งรู้ไว้เถอะว่า
'ความรัก' ของกุจะไม่มีวัน
ทำร้าย มึ_ง
TBC.
______________________________________________________________________________________
มาอัพแล้วจ้าาาา #อย่าฆ่าเรา เราขอโทษเมนของทุกๆคนด้วย
มันเป็นเเค่เรื่องสมมติ โนะๆ... #ยงกุกเสียตัว อุ๊บ! ผิด #ฟิคบาปรัก
ใครยังอยู่บาปกับเขาบ้าง ก็ขอให้ยกมือขึ้น! ^___^)/
ขออภัยสำหรับคำหยาบคะ เราจะอัพในนี้ไปเลยนะคะหลังจากนี้ ขอบคุณคะที่ยังติดตามเรื่องนี้อยู่
T[]T
#ยังไมได้ตรวจคำผิด